Aan fantasie en creativiteit ontbreekt het de auteur niet

De auteur neemt de lezer op meeslepende wijze mee met Charlotte en Manon, die op zoek gaan naar verdwenen baarmoeders in een ziekenhuis.
Charlotte (Lot) gaat naar haar gynaecoloog, die vaststelt dat haar klachten worden veroorzaakt door restanten van haar maagdenvlies. Dit is niet ernstig, maar omdat Lot er veel last van heeft wordt de beslissing genomen ze te verwijderen. Het is een kleine ingreep. Haar gynaecoloog Manon, die ook een vriendin van haar is, zal de ingreep uitvoeren. Natuurlijk heeft Charlotte alle vertrouwen in haar. Ze nemen afscheid van elkaar met de woorden ‘tot snel’.

Vier jaar eerder:
Charlotte staat op het punt van bevallen. Manon wil er graag bij zijn. Ze heeft echter een druk werkschema en weet niet of ze er op tijd zal zijn. Als de weeën om de vijf minuten komen vertelt een verpleegkundige, dat Manon is opgepiept, maar dat ze niet weet hoe lang het duurt eer ze er is. ‘Maak je maar geen zorgen er komt zo een assistent gynaecoloog kijken hoever je ontsluiting hebt’, zegt ze. Haar kamerdeur gaat open en een arts loopt haar kamer binnen. Wat een bekend gezicht, denkt Lot. En ze kijkt nog eens goed en herkent dan Iris. Een vriendin van vroeger. Wat doet die nu hier?, denkt Lot. Iris vertelt haar, dat ze bijna afgestudeerd is en zich daarna gynaecoloog mag noemen. Iris kan niet wachten totdat het zover is. Haar groene katachtige ogen stralen bij dit vooruitzicht. Ze was altijd al ambitieus. Het verbaast Lot dan ook niet, dat ze binnenkort gynaecoloog is. Ze maken een afspraak om bij te praten.

Lisa, de buurvrouw van haar ouders, past op Bram, als ze een afspraak heeft met Iris. De avond valt tegen. Het gevoel dat Lot vroeger had als ze samen met Iris was, is weg. Toch geeft Lot Iris nog een kans en ze spreken bij haar thuis af. Daar komt het gesprek al snel op vroeger. Lot weet zich nog te herinneren, dat Iris een oudere zus had. En als ze daarnaar vraagt reageert Iris nogal kortaf. Het enige dat ze zegt, is dat ze geen contact meer heeft met haar zus Laura en er nu niet over wil praten.

Charlotte is erg gelukkig met haar zoon Bram. Ze verheugt zich erop om straks zijn kleine armen weer om haar heen te voelen, als ze hem van de peuterspeelzaal gaat ophalen. Sinds kort heeft ze een vriend: Thomas. Voor haar is haar leven nu compleet. Misschien nog een tweede kind? Ze weet dat dit ook een wens van Thomas is.

Vlak voor de ingreep wordt Manon weggeroepen voor een spoedoperatie. Iris is net afgestudeerd en zal de ingreep nu uitvoeren. Het voelt niet goed voor Lot, maar ze heeft geen keus. ‘En och, het stelt toch niks voor,’ zei Manon. Wat kan er nu misgaan? denkt ze.

Maar het gaat allemaal heel anders, dan dat Lot had gedacht en Manon heeft verteld. Wat gebeurt hier allemaal? Toch is hier iets vreemds aan de hand. Wat een onvriendelijke assistentes. In gedachte noemt Lot eentje mevrouw Nors, want die is het ergst. Het is een grote flinke vrouw. Ze heeft een grote pukkel op haar wang en een lichte zwarte snor die haar bovenlip siert.

‘Sorry, dat is me niet echt opgevallen. En daarna werd alles donker. Dat is alles wat ik me ervan kan herinneren.’

Als Lot bijkomt uit de narcose weet ze zich niks meer te herinneren. Ze heeft flinke pijn in haar buik. Hoe kan dat? Dan verschijnt Manon aan haar bed en brengt haar het slechte nieuws: ‘haar baarmoeder is verwijderd’. ‘Verwijderd? Waarom?’ roept Lot. Manon vertelt dat Iris een tumor heeft gezien tijdens de ingreep. Ze denkt: ‘nu kan ik nooit meer kinderen krijgen’ en de tranen stromen over haar wangen.

Thomas komt op bezoek, maar ze praten er amper over. Bram slaapt bij oma en opa. Ze mist Bram. De dag na de ingreep hoort ze niks van Thomas Dat is raar. Lot begrijpt er nog minder van, als Thomas haar laat weten de relatie te willen verbreken. Haar wereld stort in.

Tijdens de eerste controle vertelt Manon dat Lots baarmoeder nooit onderzocht is in het lab. Sterker nog, die is daar nooit geweest. Beiden vinden dit vreemd.

Als na enkele weken blijkt, dat er meer baarmoeders verdwijnen besluiten Lot en Manon in actie te komen.

De auteur vertelt op een natuurlijke, prettige wijze en levendige dialogen, wat dit tweetal allemaal meemaakt in hun zoektocht naar verdwenen baarmoeders.
Wat gebeurt er met de baarmoeders, wie zit hier achter en waarom?

Ik voel me misselijk worden. Pas nu zie ik de herkenning.

Er komen diverse personages voorbij, waarvan je als lezer denkt die heeft ermee te maken. Even later denk je weer anders. De karakters zijn goed uitgewerkt en de verschillende ontwikkelingen in het verhaal maken dat het nooit saai wordt.
De spanning is voelbaar en wordt steeds meer opgevoerd naar de plot toe. De bloeddorstige passages zijn beeldend en dat maakt het op sommige momenten zelfs gruwelijk.

Aan fantasie en creativiteit ontbreekt het de auteur niet en dat maakt deze thriller boeiend tot aan het eind.

Jammer dat in de proefdruk nog een aantal fouten staan, maar ik ben ervan overtuigd, dat die gecorrigeerd zullen worden voordat het ‘echte’ boek wordt uitgebracht.

De auteur heeft een knappe thriller geschreven, die menigeen op het puntje van zijn stoel zal laten zitten, al dan niet nagelbijtend.
4****