Lezersrecensie
'Tien is klein van formaat, maar groots qua inhoud
‘Tien’ is een novelle met autobiografische aspecten. De namen van de personen in dit verhaal zijn gefingeerd.
Elk hoofdstuk begint met een haiku. Een haiku is in oorsprong een Japanse dichtvorm, die met weinig woorden een verhaal vertelt, een emotie uitdrukt.
De auteur neemt de lezer in tien kortverhalen, die samen één verhaal vormen, mee naar het dorp en huis waar Jikke opgroeide.
De cover toont een afbeelding van de kerk; het geloof, dat als een rode draad door het verhaal loopt.
Door jou vertel ik
Verhalen over vroeger
Je bent dicht bij mij
Jikke en haar autistische zoon Jop bezoeken op Hemelvaartsdag het kerkhof waar haar ouders begraven liggen. Jop noemt dit ‘graffen’ en trekt een gepast gezicht als hij de steen schoonpoetst en bloemen neerzet.
Op een bank genieten ze van de rust tot Jop met zijn harde stem de stilte verbreekt; ‘Je vader en moeder waren niet altijd goed voor jou toen jij klein was, hé?’
Blijkbaar raakt hij een gevoelige plek bij Jikke. Ze reageert niet zoals Jop verwacht had. Jop kijkt verstoord; autisme kent geen gevoelens. Jikke kan haar zoon in één opslag lezen; als geen ander kent ze zijn vreemde angsten en preoccupaties. Jikke stelt voor om terug te gaan naar het dorp waar zij als kind woonde. Jop is verzot op alles wat met vroeger te maken heeft en zijn gezicht klaart op.
Ze rijden het dorp binnen; Jikke ziet haar ouderlijk huis, dat aan het pleintje lag, niet.
Jop, die een fotografisch geheugen heeft, merkt verbaast op: ‘Ik zie alleen de gaper, die is toch van de drogisterij, maar die zie ik niet.’
Ze gaan op onderzoek uit. De drogisterij van haar vader is tot woonhuis verbouwd. Jikke trekt de stoute schoenen aan en belt aan. Van de oudere dame die er nu woont mogen ze binnenkomen en rondkijken.
Al lopend door het huis komen de herinneringen bij Jikke bovendrijven; de lijfstraffen van haar streng gelovige vader. De heftige flashbacks maken haar duizelig; ze laat het gebeuren. Haar broers en zussen passeren de revue en dit levert vaak een glimlach op.
Hoe jong ik ook was, ik wilde toch een daad stellen.
De auteur verwoordt in eenvoudig taalgebruik de sterk neergezette karakters en het reilen en zeilen van haar familie. Ze vertelt dit zo puur en emotievol, dat het lijkt alsof je naast haar aan de keukentafel zit.
Op indringende wijze weet de auteur, in slechts zevenennegentig bladzijden, een goed beeld te schetsen van haar jeugd, waarin trauma’s, geheimen en het streng protestants geloof een grote rol speelden. Ze laat zien wat een streng gelloof in psychisch opzicht kan doen met kinderen.
Daarnaast geeft Joke een inkijk in de gedachten- en beleefwereld van Jop; een niet gemakkelijk leven.
Jop zegt: ‘Mijn hoofd zit te vol, ik heb er last van.’
Jikke antwoordt: ‘We laten alle gedachten van vandaag over vroeger naar de hemel varen.’
‘Kan dat echt?’ vraagt Jop nog een keer voor alle zekerheid.
‘Natuurlijk, als wij dat willen, kan dat.’
‘Tien’ is klein van formaat, maar groots qua inhoud.
Elk hoofdstuk begint met een haiku. Een haiku is in oorsprong een Japanse dichtvorm, die met weinig woorden een verhaal vertelt, een emotie uitdrukt.
De auteur neemt de lezer in tien kortverhalen, die samen één verhaal vormen, mee naar het dorp en huis waar Jikke opgroeide.
De cover toont een afbeelding van de kerk; het geloof, dat als een rode draad door het verhaal loopt.
Door jou vertel ik
Verhalen over vroeger
Je bent dicht bij mij
Jikke en haar autistische zoon Jop bezoeken op Hemelvaartsdag het kerkhof waar haar ouders begraven liggen. Jop noemt dit ‘graffen’ en trekt een gepast gezicht als hij de steen schoonpoetst en bloemen neerzet.
Op een bank genieten ze van de rust tot Jop met zijn harde stem de stilte verbreekt; ‘Je vader en moeder waren niet altijd goed voor jou toen jij klein was, hé?’
Blijkbaar raakt hij een gevoelige plek bij Jikke. Ze reageert niet zoals Jop verwacht had. Jop kijkt verstoord; autisme kent geen gevoelens. Jikke kan haar zoon in één opslag lezen; als geen ander kent ze zijn vreemde angsten en preoccupaties. Jikke stelt voor om terug te gaan naar het dorp waar zij als kind woonde. Jop is verzot op alles wat met vroeger te maken heeft en zijn gezicht klaart op.
Ze rijden het dorp binnen; Jikke ziet haar ouderlijk huis, dat aan het pleintje lag, niet.
Jop, die een fotografisch geheugen heeft, merkt verbaast op: ‘Ik zie alleen de gaper, die is toch van de drogisterij, maar die zie ik niet.’
Ze gaan op onderzoek uit. De drogisterij van haar vader is tot woonhuis verbouwd. Jikke trekt de stoute schoenen aan en belt aan. Van de oudere dame die er nu woont mogen ze binnenkomen en rondkijken.
Al lopend door het huis komen de herinneringen bij Jikke bovendrijven; de lijfstraffen van haar streng gelovige vader. De heftige flashbacks maken haar duizelig; ze laat het gebeuren. Haar broers en zussen passeren de revue en dit levert vaak een glimlach op.
Hoe jong ik ook was, ik wilde toch een daad stellen.
De auteur verwoordt in eenvoudig taalgebruik de sterk neergezette karakters en het reilen en zeilen van haar familie. Ze vertelt dit zo puur en emotievol, dat het lijkt alsof je naast haar aan de keukentafel zit.
Op indringende wijze weet de auteur, in slechts zevenennegentig bladzijden, een goed beeld te schetsen van haar jeugd, waarin trauma’s, geheimen en het streng protestants geloof een grote rol speelden. Ze laat zien wat een streng gelloof in psychisch opzicht kan doen met kinderen.
Daarnaast geeft Joke een inkijk in de gedachten- en beleefwereld van Jop; een niet gemakkelijk leven.
Jop zegt: ‘Mijn hoofd zit te vol, ik heb er last van.’
Jikke antwoordt: ‘We laten alle gedachten van vandaag over vroeger naar de hemel varen.’
‘Kan dat echt?’ vraagt Jop nog een keer voor alle zekerheid.
‘Natuurlijk, als wij dat willen, kan dat.’
‘Tien’ is klein van formaat, maar groots qua inhoud.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Wijnants
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
