Zelfs de stilte is mooi bij Boddé

OVER DE INHOUD
Boddé heeft een fijne jeugd gehad. Het gezin waarin hij opgroeide omschrijft hij door ieder gezinslid te vergelijken met een muziekinstrument. Zijn vader is de contrabas, zijn moeder de harp, zijn broer de bastuba, een andere broer de viool, zijn pleegbroer de hobo, zijn zus de klarinet en hij zelf de piccolo.

In Tril legt Boddé uit waarom hij voor deze muziekinstrumenten heeft gekozen.

Zijn vader begiftigde hem met muzikaliteit en liefde voor georganiseerd geluid.

Mike Boddé heeft toenemende gehoorproblemen. Hij heeft al zijn hele leven ‘gezeik met zijn oren’, zoals hij zelf zegt. Zijn gehoorproblemen uiten zich vooral als hij muziek maakt. Hij moet zich beperken tot kleine ensembles.

De meeste mensen zijn visueel ingesteld, de ogen vragen bij hen altijd om aandacht. Bij Boddé gaat dit anders. Geluiden staan bij hem op een welverdiende eerste plaats. Het is bij hem eerst horen en dan zien. De auteur haalt zijn inspiratie uit geluid.

In het boek Tril vertelt hij wat zijn dierbaarste geluiden zijn. De mooie én lelijke.
Al die geluiden zitten vast aan een voorval, belevenis of anekdote.
De verhalen kunnen gezien worden als een autobiografie in geluid: een audiografie.

Al op jonge leeftijd was Boddé in staat zich niet bestaande geluiden in te beelden. Dit doet hij nog steeds met liedjes schrijven. Dan bedenkt hij hoe zoiets zou kunnen klinken. Door zijn pianolerares leerde al op jonge leeftijd door de muziek heen te luisteren.

Tijdens de pianolessen vond Boddé de componisten Mozart en Beethovenmaar saai. Ze beïnvloedden zijn humeur. Hij speelde dan bewust wat er niet stond en zo ontstond het improviseren.

Boddé vertelt in dit boek niet alleen over klassieke muziek, maar ook bijvoorbeeld over Queen. Zijn anekdote over het tantrameisje is geweldig. Het droevigste geluid van de auteur raakt diep. Van componist Mahler zijn vijfde symfonie ‘Adagietto’ leerde hij, dat de muzikale luisteraar eigenlijk maar één ding wil, en dat is terug naar zijn kindertijd.

Muziek gaat over angst en verlangen. Kindertijd en dood, en de relatie daartussen.

MIJN MENING
Deze audiografie is merkbaar met hart en ziel geschreven. Boddé weet op een ontroerende en duidelijke wijze te verwoorden waarom een geluid hem juist wel of niet aanspreekt en wat stilte met hem doet. De daaraan gekoppelde verhalen zijn boeiend en raken.

Voor mensen die weinig tot niets van klassieke muziek afweten of er niet van houden, hoeft het geen belemmering te zijn om dit boek te lezen, omdat het zoveel meer vertelt. Vanaf zijn jongste jaren neemt de auteur ons mee op een muzikale- en geluidenreis, waarin hij onder andere uitlegt wat bepaalde componisten, zangers, vogels, natuur, het geluid van knapperend vuur en de zucht van een kind met hem doen. Hij vertelt zijn leven in geluiden, om zoveel mogelijk herinneringen te behouden.

Boddé heeft een boek weten te creëren dat het gevoel geeft kalmerend pianospel, zingende vogels en kabbelende beekjes te horen en waarvan de uitvoering tot in perfectie is uitgevoerd.
Zelfs de stilte is mooi bij Boddé.