Een verhaal over goed en kwaad dat menig lezer nog lang bij zal blijven

Het bloed van het stervende meisje stroomde golvend over haar keel, borst en buik. Het droop op het hoogpolige tapijt. Ze stuiptrekte. Haar bloedeloze lippen gaven geen krimp. In het centrum van de aura, boven het hoofd van het meisje, brandde een niets verhullend aardedonker.

Bovenstaand fragment zet de toon van dit verhaal.

Rechercheur Suzan en Bill leiden een onderzoek naar de moorden in Central Park. Het raadsel wordt nog groter als een gezin; vader, moeder en dochter op gruwelijke wijze worden vermoord. De enige overeenkomst tussen de moorden is: er zijn geen getuigen en er is een overvloed aan sporen.

Zouden er twee moordenaars aan het werk zijn?

De ambitieuze Suzan bijt zich vast in de zaak en voelt bij elke stap die zij zet de ogen van hoofdcommissaris Nicholson in haar rug. Hoewel hij haar constant op de vingers tikt, gaat ze onverwoestbaar verder, volgt haar gevoel en noteert wat ze waarneemt in haar nachtmerries. Zijn het wel nachtmerries?

Ongeduld beheerste zijn emoties. Prettig ongeduld.

Vrij snel gaat het realistische thrillerachtige verhaal over in Horror en Fantasy. De lezer wordt meegenomen naar een duistere wereld vol demonen en engelen. Suzan trekt de conclusie dat een aantal gebeurtenissen in strijd is met de natuurwetten. Tijdens haar zoektocht belandt Suzan in een bloederige onderwereld.

Kan ze hieruit ontsnappen en hoe?

Toby heeft van zijn meester een heldere opdracht gekregen; hij moet uitzoeken wie de ‘wreker’ is. Tijdens deze zoektocht gaat hij niks of niemand uit de weg. Zijn drijfveer kent geen grens. Geen ‘witte’ is nog veilig voor hem.

‘Een onmenselijke kreun klinkt uit de verschrompelde mond, waarna het hoofd moeizaam vervolgt: ‘Er is een rechercheur Suzan Maryot. Bij deze agent vind je antwoorden.’

Bij het horen van haar naam scherpt Toby zijn plannen aan. Als het lukt zal zijn meester hem zeker belonen. Suzan valt in handen van Toby.

De man keek haar recht in het gezicht. Bruine ogen onder een blonde haardos. Bruine ogen die ze fanatiek verafschuwde en waar ze met felle tegenzin naar verlangde.

Silewe, de zus van Toby, raakt bevriend met Suzan en neemt haar mee naar de bron van het leven. Ze laat Suzan zien dat de inschatbare waarde van liefde, bekrompen normen altijd overtroeft. Heeft Silewe het echt goed voor met Suzan? Of speelt ze een dubbelrol?

Een niet alledaags luguber verhaal dat veel plotwendingen heeft en de liefhebber op het puntje van zijn stoel laat zitten. De spanning is merkbaar en Toby en Suzan groeien mee in het verhaal. Hier en daar is het verhaal spiritueel. In fijnzinnig taalgebruik worden de hoofdpersonages sterk neergezet; gebeurtenissen beeldend verwoord. Van de lezer wordt uiterste concentratie gevraagd. De dialogen zijn levendig en geven de lezer het gevoel erbij te zijn.

Van alle personages kun je houden om ze later te verafschuwen. Uiteindelijk zijn ze allemaal op de een of andere manier slachtoffer en kennen hun eigen angsten.

Een verhaal over goed en kwaad dat menig lezer nog lang bij zal blijven.

Hij zweefde, tijdloos, ontastbaar. Het water voelde verdund aan. Hij gleed. Viel.