Knap psychologisch thriller-debuut, maar het kan (veel) beter...

Iedere werkdag is het hetzelfde ritueel. ‘s Morgens op tijd je bed uit om de trein te halen die je naar je werk zal brengen, en aan het eind van de dag met dezelfde trein weer terug naar het punt waar je eerder die dag vandaan kwam. Ditzelfde ritueel heeft Rachel. De trein komt vlak langs het huis waar ze lange tijd samen met haar, inmiddels ex-, vriend heeft gewoond. Ze wil elke dag op dezelfde plek in de trein zitten, zodat ze er even naar kan kijken en kan dagdromen naar mooier tijden in haar leven. Tijden voordat haar vriend haar van de een op de andere dag verliet voor een andere vrouw en voordat ze hierdoor in een depressie raakte. Elke dag hetzelfde beeld dat aan haar ogen voorbijtrekt. Tot op een gegeven moment er iets merkwaardigs plaatsvindt. De buurvrouw Jess van een aantal huizen verder kust ‘s morgens niet haar man gedag om hem een leuke dag te wensen, maar is een innige omhelzing met iemand anders. Is Rachel hier getuige van een geheime liefdesaffaire?

Helemaal spannend wordt het als deze zelfde vrouw ineens van de aardbodem verdwenen is. Het ergste wordt gevreesd, maar zolang deze vrouw niet gevonden wordt blijft alles mogelijk. Rachel leeft zelf in een schijnwereld, zo blijkt al snel. Ze probeert het werkelijke leven te ontvluchten door veel te drinken. Ze woont inmiddels op een kamer in huis bij een van haar vriendinnen en probeert naar anderen toe de schijn op te houden dat ze een geweldig leven heeft. Niks blijkt echter minder waar. Door haar overmatige drank inname herinnert ze zich dingen levendig die niet echt gebeurd zijn en kan ze zich juist die dingen die wel echt gebeurd zijn niet meer herinneren of heel vaag. Als de bewijzen dat Rachel iets met de verdwijning van de vrouw te maken heeft een steeds hardere vorm aannemen, wordt het Rachel toch wel erg heet onder de voeten. Als ze uiteindelijk naar de politie gaat om haar verhaal te doen, raakt ze verstrikt in haar eigen leugens en wordt ze niet meer serieus genomen. Maar heeft ze nou wel of niet iets met de verdwijning te maken?

Het meisje in de trein leest als een… Nee, dat is te makkelijk hé. Het boek leest erg makkelijk weg. Eigenlijk direct al vanaf het begin zit je direct midden in het verhaal. Zoals een trein betaamt, neemt hij je direct mee op het moment dat je er in zit. Er is eigenlijk sprake van een heel kort beginstukje want de trein dendert in rap tempo voort. Het verhaal wordt verteld door Rachel, de hoofdpersoon. Je beleeft haar dagelijkse tochtjes alsof je er zelf bij aanwezig bent. Zoals vermeld wordt deze dagelijkse sleur als snel verbroken door… Ja waardoor eigenlijk. Zijn het hersenspinsels van Rachel of is er meer aan de hand. Het verhaal laat je als lezer lange tijd in het ongewisse. Je leert de levens van de hoofdpersonen steeds beter kennen en ook hoe ze met elkaar samenhangen. Naast Rachel zijn er nog vier karakters die een belangrijke rol spelen in dit verhaal. Al lezende wordt steeds duidelijker dat ze allemaal een masker lijken te dragen en niet (echt) zijn wie ze naar de buitenwereld beweren te zijn.

Je zou de opbouw van de spanning kunnen vergelijken met een aflevering van Baantjer waar de hele tijd de gedachte boven je hoofd hangt dat er ieder ogenblik een flinke twist in het verhaal kan komen. Lowietje maakt ineens een opmerking waardoor alle verdenkingen ineens op iemand komen te liggen die vooraf niet verdacht was. Deze vorm van verdachtmaking spreekt mij wel aan en houd je als lezer dicht bij het verhaal betrokken. Paula Hawkins heeft voor bijna alle karakters toch een soort ‘jack-in-the-box’ moment gemaakt, waarin ze allemaal iets op moeten biechten. Aan het einde van het boek zijn alle karakters duidelijk uitgewerkt en is het overgrote deel van de onduidelijkheden die je aan het begin en tijdens het lezen zou kunnen hebben gekregen weggewerkt. Is de relatie tussen de ex-vriend van rachel en zijn nieuwe vriendin wel echt zo rooskleurig als Rachel denkt, is de psycholoog van Rachel wel zo integer als hij beweerd te zijn en wie is toch die vrouw Jess die plotseling verdwenen is? Heel subtiel wordt uit de doeken gedaan wat er zich nu werkelijk allemaal heeft afgespeeld de nacht dat de vrouw verdween en wie ervoor verantwoordelijk is. Heel origineel is het niet, maar de manier van vertellen daarentegen weer wel. Als lezer word je namelijk zelf ook beïnvloed door het vertekende beeld dat Rachel heeft op de wereld als gevolg van de alcohol.

Het meisje in de trein is door de VN Thrillergids verkozen tot dé thriller van het jaar 2015. Dat Paula Hawkins een heel uniek geschreven verhaal heeft neergezet is overduidelijk. Dat we in de toekomst meer van haar zullen gaan horen (of lezen) is ook geen twijfel, alleen of dit nou echt het allerbeste spannende verhaal is van het afgelopen jaar daar valt zeer over te twijfelen? Het is een lekker boek om te lezen, maar onderscheid zich toch niet op een heel positieve manier echt van andere thrillers. Doordat de verwachting vooraf erg hoog was, viel het boek toch een beetje tegen. Het boek schommelt een beetje tussen de drie en de vier sterren als het gaat om spanning en originaliteit. Omdat de schrijfstijl goed is en het hier gaat om een debuut krijgt ze toch het voordeel van de twijfel. Vandaar een matige 4 sterren voor ‘Het meisje in de trein’.