Een sterk tweede deel!

Sophie en de 7-jarige Jesse, een jongen waar Sophie op past, zijn gezellig een middagje naar de kinderboerderij. Op een onbewaakt moment is Jesse opeens in één klap spoorloos verdwenen. Alle alarmbellen gaan direct rinkelen en alles wordt in het werk gesteld om Jesse terug te vinden. Mensen worden ondervraagd, video’s worden bekeken, zelfs het nabij gelegen water wordt zo goed en zo kwaad als het gaat uitgeplozen. Helaas, geen enkel spoor van Jesse…. Opvallend is dat ook niemand iets verdachts gezien lijkt te hebben. De radeloosheid slaat toe. Hoe kan Jesse nou zo maar verdwijnen? Onder leiding van Maud Mertens wordt er een grootschalige zoekactie op touw gezet. Er wordt in eerste instantie gehoopt dat hij ‘gewoon’ weggelopen is en zich vanzelf weer zal melden, maar als de tijd verstrijkt lijkt dit steeds minder waarschijnlijk. De tips die er binnenkomen zijn ook zo summier dat de politie haast niet veder kan met haar onderzoek. Het wordt helemaal vervelend als er verspreid over het land steeds meer kinderen ineens vermist raken! Toeval? Dat lijkt haast uitgesloten. Maar wie zit er achter deze misselijkmakende verdwijningen en met welk motief?

Met ‘IJskoud’ heeft Isa Maron het niveau van ‘Galgenveld’ (het eerste deel in de Noordzeemoorden) op zijn minst evenaart. Waar het eerste deel wellicht iets gruwelijker momenten kende, hing in dit verhaal de spanning geregeld als een wurgkoord om je nek. In het verhaal wordt al snel duidelijk waar de kinderen terecht gekomen zijn, maar wat zijn de ontvoerders met ze van plan? Dat blijft tot het laatst aan toe onduidelijk, en als lezer flitsen er allerlei mogelijke scenario’s door je hoofd. Isa Maron heeft de kwaliteit om de spanning, die eigenlijk van het begin al direct hoog is, gedurende het boek tergend langzaam op te laten lopen. Het kat-en-muis spel tussen de politie en de ontvoerders neemt eindigt in een nagelbijtend spannende finale. Maar wie er uiteindelijk aan het langste eind zal trekken…

De cover van het boek zegt ontzettend veel. De uitgestrektheid van het tot aan de horizon reikende verlaten strand met op de voorgrond alleen een verloren/achtergelaten pop. Het symboliseert de leegte die de hoofdpersonen uit dit boek letterlijk en figuurlijk meegemaakt moeten hebben. Letterlijk voor met name de ouders van o.a. Jesse en voor Sophie die op het desbetreffende moment Jesse onder haar hoede had. Ze zijn wanhopig op zoek zijn naar iemand die van het ene op het andere moment van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn zonder ook maar één spoor achtergelaten te hebben. En figuurlijk omdat het rechercheteam dat op deze zaak gezet is lange tijd geen clou heeft waar ze moeten zoeken laat staan naar wie. En ontzettend angstaanjagend idee.

Het maatschappelijke probleem van mensensmokkel dat ‘IJskoud’ blootlegt is beangstigend genoeg. Het is een onderwerp dat niet vaak besproken wordt, maar dat zeker aandacht verdient. Daarom is het absoluut goed dat Isa Maron dat op deze manier gedaan heeft. Het verhaal zelf is met lekker veel vaart geschreven en omdat de hoofdstukken niet té lang zijn kan je dit tempo als lezer heel goed bijhouden. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe moeilijker het weg te leggen is. Hoe gaat het aflopen? Zullen ze überhaupt het spoor naar de kinderen kunnen vinden en als dat al lukt zullen ze ze ooit nog levend terugzien? Isa Maron heeft deze angst bij de lezer goed weten op te wekken. Tot de laatste bladzijde aan toe houdt het verhaal je in zijn greep zonder ook maar de geringste intentie ooit nog los te zullen laten.

De karakters in dit boek zijn perfect omschreven. Je komt ze precies goed genoeg te weten voor zoveel het verhaal nodig heeft. Niet té veel en zeker niet té weinig. Naast nieuwe figuren, maak je wederom kennis met Kyra. Zij vormt eigenlijk de rode draad in deze serie. Ze is nog steeds op zoek is naar haar verdwenen en tot op de dag van vandaag vermiste zus Sarina. Haar verdwijning laat haar niet los en ze moet en zal boven tafel krijgen wat er met haar zus gebeurd is. En dat laatste is maar goed ook, want ook in dit deel doet ze een paar interessante ontdekkingen. Of denkt ze aanwijzingen te zien die er in werkelijkheid niet zijn?

Zoveel lovende kritiek, maar waarom dan toch (net) geen vijf sterren voor ‘IJskoud’? Zonder iets van het verhaal weg te geven, zitten er toch een paar stukjes in die of nét iets meer uitwerking en/of afronding nodig hebben om aan vijf sterren te komen. Deze stukjes halen net even de lekkere vaart uit het verhaal, want een storend effect heeft. Dit is echt zo’n boek dat een stuk beter is om slechts met vier sterren beoordeeld te worden, maar echt nét niet goed genoeg is voor vijf sterren. Dat het een boek is waar je waarschijnlijk geen spijt van zult hebben als je er aan begint, is wel duidelijk. Mocht je ‘Galgenveld’ nog niet gelezen hebben, dan kun je die beter als eerste lezen. Je kunt ‘IJskoud’ wel als losstaand boek lezen, maar om de zoektocht van Kyra van het begin af aan mee te maken, is toch het leukste.

Al met al is deel twee in de Noordzeemoorden-serie ook weer een heerlijke thriller. Goed voor vier hele dikke sterren. Het is wederom uitkijken naar het volgende deel!