Veel gekker moet het niet worden

In het derde deel uit de Sara Linton-trilogie (het zal dus ook wel de laatste zijn) krijgt Sara opnieuw te maken met een aantal gruwelijke zaken in haar directe omgeving. Een student wordt dood onder een brug gevonden en terwijl Sara en de agenten met hem bezig zijn, wordt de hoogzwangere Tessa (Sara’s zusje) neergestoken. Niet snel daarna vinden nog twee studenten onder verdachte omstandigheden de dood en worden Sara en haar politieman Jeffrey volledig opgeslokt door deze zaken. Tegelijkertijd lijkt Lena, die we ook kennen uit de vorige boeken en die ondertussen geen agent meer is, met de moorden in verband te kunnen worden gebracht. Lena werkt zichzelf steeds verder in de nesten en uiteindelijk komt het geheel tot een gewelddadige climax.

Een lichte koude huivering lijkt me niet bepaald de titel die hoort bij dit boek. Als lezer heb je eerder last van constante zware huiveringen. Het is een zwartgallig en gewelddadig boek. De lezer krijgt een zware ‘bak’ misère over zich heen. Je vraagt je af hoe de schrijfster aan haar negatieve mensbeeld komt. Vooral ex-agente Lena, die het in de vorige boeken ook al niet makkelijk had, krijgt het (te) zwaar te verduren. Het mishandelen van vrouwen lijkt eerder regel dan uitzondering. Spannend is het zeker. Het boek is een ware pageturner en Slaughter laat wederom zien dat ze bijzonder vaardig kan schrijven en dat ze zeker niet onderdoet voor schrijvers als bijvoorbeeld Patricia Cornwell. Deze vergelijking maak ik niet zomaar, want Cornwell beging in mijn ogen de fout om haar hoofdpersoon Kay Scarpetta steeds meer persoonlijke ellende te laten ondergaan, waardoor de serie minder geloofwaardig werd. Ook Slaughter laat in het kleine stadje Grant in drie boeken extreem veel narigheid plaatsvinden die steeds persoonlijk te maken heeft met Sara en Lena. Ik accepteer het als lezer nu nog wel, maar veel gekker moet het niet worden. Bijzonder spannend geschreven boek, maar de hoeveelheid ellende en geweld tegen vrouwen is bijna teveel.