Een winters boek

Naast de Zweden en Noren krijgen verwerven nu ook de Finnen een plaatsje binnen de misdaadliteratuur. Witte Onschuld is het tweede boek van Leena Lehtolainen dat in Nederland uitkomt. Ook dit boek handelt over Maria Kallio, een brigadier bij de politie in Espoo, net als het vorige boek Tijd om te sterven. Dit keer krijgt Maria te maken met de verdwijning van Elena, een hoofd van een soort vrouwenhuis. Ten tijde van de verdwijning bevonden zich allerlei vrouwen met problemen in het huis die mogelijk verdacht zijn. Ook blijkt Elena een verhouding te hebben met een dichter die ook verdacht lijkt te zijn. Aan Maria de taak om de zaak te onderzoeken. En ondertussen krijgt ze ook te maken met een ontsnapte gevangene die het op haar heeft gemunt.

Het boek is geschreven in de ik-vorm waardoor de lezer heel intensief meeleeft met het leventje van Maria. Brigadier Maria is een lekker ongecompliceerd en ongenuanceerd type. Doordat Lehtolainen haar verhaal doorspekt met uitroepen van Maria als ‘shiiiiit’ en haar venijnig macho mannen laat afblaffen wint deze hoofdpersoon snel je sympathie. Of mannelijke lezers er ook zo over denken is echter de vraag. Het hele boek ademt een behoorlijk feministisch sfeertje uit. Maria’s eigen man komt bijvoorbeeld ook erg sullig over.

De plot is niet erg verrassend. Maar doordat het boek niet alleen over de moordzaak verhaalt, maar ook zijdelings ingaat op andere zaken, is dit niet echt storend. Bovendien maakt de sfeerbeschrijving ook een boel goed. Als Maria weer eens met haar man de sauna induikt na het langlaufen wil je wel mee. Echt een boek om opgekruld op de bank te lezen in de winter wanneer het buiten sneeuwt of in mijn geval (wat vaker voorkomt in Nederland) hard regent.