Een verhaal met veel waarheden

Voor de Hebban leesclub mocht ik het boek 'Wolfkinderen' lezen. Nadat de Duitsers de oorlog verloren hebben en de Russen en Amerikanen Berlijn bezet hebben. Leven er altijd nog groepjes kinderen tussen de ruïnes van Berlijn. Veelal zijn het kinderen die wezen zijn geworden door de oorlog en de bombardementen. Ze zoeken steun en toeverlaat bij elkaar, zo ook het groepje van Otto en Helene, zijn hebben samen de zorg voor nog 4 jongere kinderen. Daarbij hoort ook Otto's broertje Ulrich. Broers maar beiden zeer verschillend, zo heeft Ulrich nog steeds Nazi idealen terwijl Otto altijd tegen de oorlog geweest is.

Hun thuis is in een kelder van een verlaten ziekenhuis, daar moeten ze allen zien te overleven. Dit doen ze door spullen te verzamelen zodat deze op de markt geruild kan worden voor eten en sigaretten welke ze vervolgens weer kunnen verkopen om meer eten te kunnen krijgen.

Het boek heeft veel waarheden, Paul Dowswell weet goed de sfeer te beschrijven onder de Duitsers na de oorlog. Hoe er ook nog veel mensen waren die in het nazisme bleven geloven en hoeveel mensen er verdwenen waren. Hoe Berlijn in puin lag en de overgebleven mensen alles weer op moesten bouwen. Het verhaal raakt je op veel momenten, hoe hard het voor de kinderen moet zijn geweest om opeens wees te zijn, kinderen die zo gehersenspoeld waren door de nazi's dat ze acties proberen te ondernemen die vruchteloos waren.

Het verhaal is vlot en makkelijk geschreven, voor mensen die niet bekend zijn met bekende plekken en straten in Berlijn kan het soms lastig zijn. Maar dat doet niks af aan het verhaal.