Addy

De cover toont een vrouw met de armen gekruist die stevig in het leven lijkt te staan.
Van Afra Beemsterboer had ik nog nooit gehoord maar dat maakte het des te leuker om het boek te lezen.
Het is een makkelijk leesbaar boek met korte hoofdstukken en een leuke schrijfstijl.
Addy, wiens liefde voor tuinieren ontstond tijdens haar jeugdjaren op Slot Stinsenhil, trouwt jong, krijgt 2 kinderen en wordt erg jong weduwe. Ze heeft een lapje grond in een volkstuintje. Luc, haar buurman, is een leek en krijgt hulp aangeboden van Addy, ook al omdat hij door de andere tuinlensen niet aanvaard wordt.
Addy krijgt een vertrouwensman met hem en komt helemaal los over haar leven als Luc haar, als voormalig psychotherapeut, op haar praatstoel krijgt.
Hij helpt haar door nieuwe ogen naar haar verleden te kijken en ze beseft dat ze wel erg naïef in het leven stond, altijd klaarstaand voor iedereen, zichzelf helemaal wegcijferend.
Je ziet haar worstelen.
Het eind is bruusk, precies alsof het aantal zinnen bereikt was. Daardoor was het te voorspelbaar naar mijn mening.
Het is een niet al te diepgaande psychologische roman die je toch af en toelaat nadenken.