Neem je de verantwoordelijkheid om te doen wat je zelf wilt?

De titel en omschrijving van het boek trekken de aandacht. Maakt het leven niets uit? Is het zo dat het leven een aaneenschakeling is van keuzes die niet gemaakt worden? Overkomt het leven je als het ware? Omdat de antwoorden nee, ja en nee zijn, is het misschien wel logisch dat de hoofdpersoon in dit verhaal niet echt onder de indruk is van de gebeurtenissen die zich voordoen in zijn leven. Zijn leven lijkt hem te overkomen, zonder dat hij daar erg veel bij voelt. Zo ontmoet hij Sarah. Eerst in een pizzeria, later wanneer ze aanschuift bij hem en zijn vriend Francis op het terras. Sarah maakt indruk, maar verliefd? Nee, dat is de hoofdpersoon niet. Toch ontwikkelt een onenightstand zich in een relatie. Ze gaan samenwonen, gedragen zich als stel maar leven als het ware langs elkaar heen.

Wat opvalt aan dit boek is dat het in het je-perspectief geschreven is. Dit is even wennen, maar ook interessant. Wie is deze verteller? En wat heeft hij of zij te maken met de hoofdpersoon? Wat is er gebeurd? Dat er iets is gebeurd is zeker. Het verhaal begint met een proloog. Deze geeft nog niet veel weg. Maar je weet al wel dat er geweld heeft plaatsgevonden en dat dit geweld nodig is voor de hoofdpersoon om weer te voelen, te leven. Schrijver Moerman verandert het perspectief op het einde van het boek naar het ik-perspectief. Eindelijk heb je antwoord op je vragen.

Een belangrijk thema dat terugkomt in het boek is het vinden van jezelf en de moet om te doen wat je zelf wilt. De hoofdpersoon lijkt in eerste instantie vrij narcistisch. Trekt zich nergens wat van aan en ook niet in zijn relaties met anderen. Hij laat alles over aan het toeval. De manier waarop zijn ontmoeting met Sarah uitrolt in een relatie, zijn baan bij een uitgeverij, het toeval dat hij de aantrekkelijke Anna twee keer tegenkomt wat uitrolt in overspel. Toch denk ik dat hij zo in het leven staat omdat hij zichzelf als het ware nog niet gevonden heeft. De hoofdpersoon heeft eerst een aantal heftige gebeurtenissen nodig, voordat hij wakker wordt en het leven niet meer aan het toeval overlaat.

De schrijfstijl van Moerman is prettig. Vlotte, heldere zinnen. Dit betekent niet dat zijn schrijfstijl saai is. Moerman weet zijn duidelijke taal af te wisselen met prachtige beeldspraak zoals: ‘’Ontploffingen zijn zelden alleenstaande gebeurtenissen. Er gaat meestal een en ander aan vooraf. Een bom moet in elkaar worden gezet en gedropt, spanning in een kerncentrale wordt opgebouwd, er wordt ergens op een knop gedrukt, een lont wordt aangestoken. Wat voorafgaat aan de waanzin, maakt veel minder kabaal. En toch zet het een onvermijdelijke realiteit in werking, die niet meer te stoppen valt.’’

Door het gebruik van flashforwards prikkelt Moerman de lezer om verder te lezen. De titels van de hoofdstukken zijn soms een aanwijzing naar de rest van het hoofdstuk en laten je nadenken, zoals de het hoofdstuk ‘’De eerste zeven dagen’’. Waarin de schrijver verwijst naar God die in zeven dagen de wereld schiep. Soms zijn de hoofdstukken wat platter en omschrijft het waar het op staat. Zoals het hoofdstuk ‘’Volgende week al’’, waarin je leest dat de hoofdpersoon volgende week voor zijn werk naar New York moet.

Alles krijgt echt een keerpunt als de koffer met geld in het spel komt. De hoofdpersoon en Sarah krijgen een koffer met veel geld van de ouders van Sarah. Zij mogen hiermee doen wat ze willen. Ze spreken het niet uit, maar dat zowel Sarah als de hoofdpersoon dromen hebben over het geld is duidelijk. Ook wordt duidelijk dat in deze dromen de ander niet voorkomt. Dan gaat alles heel snel…

Het duurde even voordat ik echt in het verhaal zat. Maar uiteindelijk trekt de spanningsboog een sprintje evenals je eigen leestempo. Het verhaal laat je nadenken. Hoe kan het dat de personages in dit verhaal alles zo ver hebben laten komen? Wat vind ik nu eigenlijk van de personages in dit boek? Maar ook over jezelf. Hoe sta ik eigenlijk zelf in het leven? Neem ik verantwoordelijkheid om te doen wat ik zelf wil?