Onopgehelderde Rwandese kwestie

Operatie Hanokmin is het thrillerdebuut van Ronnie Rokebrand, bekend als schrijver van reishandboeken. Zijn reiservaringen komen goed tot uiting in dit spannende boek.

De Nederlandse journalist Mike wordt vanwege zijn Afrika-expertise veel uitgezonden naar andere landen. Zo komt hij onder andere op een congres in Jeruzalem terecht, waar hij door de Israëlische geheime dienst wordt gerekruteerd om in Rwanda een terroristenopleidingskamp te vernietigen. Vanaf dat moment verplaatst het verhaal zich naar hartje Afrika.
Op 6 april 1994 wordt het vliegtuig met de presidenten van Rwanda en Burundi neergeschoten. De daaropvolgende volkerenmoord op de Tutsi’s door de Hutu’s klinkt je wellicht bekend in de oren, maar de geschiedenis eromheen is nog steeds vaag. De Israëlische en Franse geheime diensten hadden hier een schimmig aandeel in, dat begon met het neerhalen van het genoemde regeringsvliegtuig.
Rokebrand vult de rest van het verhaal in met fictieve elementen en dat gaat hem behoorlijk goed af. Wat betreft Rwanda staat er een compleet verhaal. De geschiedenis en opbouw van het land wordt waar nodig uitgelegd, zodat ik zonder voorkennis het boek kon volgen. Ook de gebeurtenissen rond de stammenstrijd van de Hutu’s en Tutsi’s en het opkomende terrorisme vinden een logisch vervolg op de inleiding van het boek. De beschrijvingen van landschappen maakten dat ik er zelf rondliep.
Toch kun je af en toe merken dat dit boek Rokebrands fictiedebuut is. Een enkele keer wordt uitleg of een waarneming vaker dan nodig herhaald, zoals Mikes beschrijving van dode lichamen. ‘Op sommige plaatsen was het zand roodgekleurd; ik had niet veel verbeeldingskracht nodig om te begrijpen wat hier was gebeurd.’ Ook wordt in het eerste deel van het verhaal het personage van de bereisde journalist Mike niet altijd geloofwaardig neergezet. Er moet hem bijvoorbeeld verteld worden wat de islamitische shariawetgeving inhoudt.
Naarmate het verhaal vordert, verandert Mike van een eendimensionaal karakter naar een dynamisch personage. Zo neemt hij zelf het voortouw in de operatie en lees je mee in zijn gedachten. De auteur weet ook meer inhoud te geven aan de hoofd- en bijpersonen en het verhaal krijgt vaart en spanning. De gebeurtenissen in Rwanda worden zodanig beschreven dat het boek niet weg te leggen is – tot en met het einde.
Ik moedig Rokebrand aan door te gaan met schrijven, want het originele onderwerp en talent voor het creëren van spanning maken dat ik graag nog eens een boek van hem oppak!