Een doekje voor het bloeden

Een man van middelbare leeftijd wordt op maandagavond naar het ziekenhuis geroepen door zijn familie. Daar komt hij er achter dat zijn zusje is overleden. Op dinsdag gaat hij in zijn eentje naar haar appartement om te zien wat er geregeld moet worden.

De man groeide op in een arm stukje Amsterdam, en is uit het arbeidersmilieu gestapt door te gaan studeren en door de contacten met zijn familie te laten verwateren. Hij heeft zelfs een boek geschreven over zijn jeugd en de mensen waar hij tussen opgroeide. Dit boek staat op het punt om te verschijnen.

Het verhaal speelt enkel op maandag (de dood van zijn zusje) en dinsdag (zijn gang naar haar appartement). Flashbacks maken dat de lezer een completer beeld krijgt. Dat beeld is niet altijd aangenaam. De man komt er eerlijk voor uit dat hij voor zijn eigen geluk is gegaan. Hij lijkt ook nu pas te beseffen dat zijn keuzes voor anderen misschien niet fijn zijn geweest. Sterker, hij leek vergeten dat zijn familie ook gewoon mensen met een hart en dromen zijn. In zijn roman komen alle karikaturen tot bloei die hij in de loop der jaren van hen gemaakt heeft. Door zijn overpeinzingen in het appartement van zijn zusje komt hij (in elk geval voor nu?) tot inkeer.

De stijl van Philip Snijder is klein en bij vlagen poëtisch. Je zit dicht op de huid van het hoofdpersonage. Dit is zo'n boek dat je het best in een ruk uitleest, om volkomen meegezogen te kunnen worden.