Beklemmend verhaal over een getroebleerd puberleven

Het verhaal speelt zich af in de negentiger jaren en de schrijfster laat het puberleven in die tijd herkenbaar en geloofwaardig zien. Maar het boek levert geen vrolijke leeservaring op; het is een beklemmend verhaal.

Vikki is een getroebleerd, verwaarloosd, explosief en gedoemd probleemkind in een probleemgezin, met een afwezige vader en een moeder die volledig opgaat in haar zweverigheid. Ze rookt, drinkt en rommelt met foute jongens. Maar ze is ook stoer, autonoom, en onweerstaanbaar voor haar vriendin, de naamloze ik-figuur (ik refereer aan haar met X), bij wie ze een onvoorwaardelijke, exclusieve vriendschap die grenst aan verliefdheid, afdwingt met brieven, telefoontjes en bezweringen dat ze er altijd voor elkaar zijn: zij tweeën tegen de rest van de wereld. X, een kind uit de middenklasse, met ouders die die vriendschap bezorgd aanzien, wordt door Vikki uit haar saaie leventje gehaald en is idolaat van haar. Ze laat zich gewillig op sleeptouw nemen naar dranklokalen en jongens.

Vikki is destructief; voor dieren (insecten, pissebedden, een paard), voor haar vriendin, en voor zichzelf.

Als de vriendinnen naar twee verschillende middelbare scholen gaan, ontspoort Vikki pas echt. Margje, een bedeesd meisje waar X ook mee bevriend is (maar niet in de verste verte zoals met Vikki), gaat naar dezelfde school als X en Vikki’s jaloezie stijgt naar gevaarlijke hoogtes.

Natuurlijk gaat het fout. De vriendschap explodeert. Ze krijgen ruzie over jongens, ze wonen niet meer in elkaars buurt, ze groeien intellectueel en sociaal uit elkaar, en uiteindelijk verliest X Vikki uit het oog.

Het einde, dat zich jaren later afspeelt, is anders dan ik had verwacht, en liever, maar ook wat tam.

Laura van der Haar heeft een zintuigelijke en beeldende manier van schrijven. Wat overigens niet altijd even aangename beschrijvingen oplevert. Plastische beschrijvingen van piemels, van pijpen, van sadistisch gerotzooi met dieren, van een door X gevonden lijk.

Soms zweemt dat naar effectbejag. Zo begint het boek met kutje kijken en een per-ongeluk-expresplas, en dat doet aan als een doorzichtige poging de aandacht van de lezer te trekken.

Het eerste deel, als de meisjes nog samen op de basisschool zitten, is (te) lang; het wordt vooral gebruikt om de twee personages te tekenen; maar die karakters zijn op een gegeven moment wel duidelijk.