Café zon en zee

Achterflap:
Eindeloze, lege stranden, prachtige natuur, waarom zou je zo’n plek verlaten? Flora McKenzie weet zeker dat het goed was om het kleine Schotse eiland waar ze is opgegroeid te verruilen voor de anonimiteit van de grote stad.
Maar als ze voor haar werk ineens terug moet naar huis, staat ze weer oog in oog met haar luidruchtige familie, en met haar verleden. Aan de hand van een kookschrift van haar overleden moeder ontdekt Flora haar liefde voor koken en ze opent een pop-uprestaurant in een stoffig roze pandje aan de haven.
Nu alleen nog bedenken waar haar toekomst eigenlijk ligt.

De cover en de titel van het boek doen je al wegdromen naar warmere oorden op deze koude winterdagen. Maar laat je niet verrassen, op een schots eilandje schijnt ook niet altijd de zon!
Toch weet Jenny Colgan je te overtuigen dat het dicht bij de hemel op aarde komt. Het eiland en zijn bewoners wordt zo mooi beschreven dat je er meteen naartoe wilt vertrekken op vakantie!

Het verhaal komt redelijk stroef op gang. In het begin van het boek vond ik de schrijfstijl “wel oké” maar had ik moeite om mijn aandacht erbij te houden.
Zodra Flora terug thuiskwam, vroeg ik af wat dat verleden was waarmee ze terug oog in oog stond. Dat in combinatie met de heerlijke sfeer van het eilandje, zorgden ervoor dat ik aan het boek gekluisterd werd. Ook vond ik de schrijfstijl veel vlotter en heerlijker dan tijdens het eerste deel. En dat bleef zo voor de rest van het boek.

Achterin het boek deelt de schrijfster enkele recepten waardoor het verhaal “plots” stopt. Ik verwachtte nog een klein hoofdstukje en werd daardoor eventjes teleurgesteld. Maar de recepten doen je naar het schots eilandje verlangen, ze hebben zeker een link met het verhaal! Ik zal er wel enkele uitproberen want door het boek heb ik zin gekregen om eens goed te koken!