Geen Agatha Christie maar zeker een ruim voldoende voor het eerste boek van Norton!

Hoe start je zonder verwachtingen aan een boek van een van de grappigste talkshow hosts van dit moment? Juist: NOT! Waar ik het meest benieuwd naar was, was het feit of we de humor van Norton in zijn boek terug zouden zien. Natuurlijk zou dat bijzonder zijn geweest gezien het genre van Bewaring, maar door het hele boek heen hoorde ik Graham Norton het verhaal vertellen; iets wat ik overigens totaal niet als storend heb ervaren!

Het verhaal gaat over een Iers dorpje dat wordt opgeschrikt door de vondst van menselijke botten. Tijdens het onderzoek -dat geleid wordt door de gezapige brigadier PJ Collins die niet veel meer gewend is dan het uitschrijven van vergunningen- maken we kennis met de diverse inwoners van Duneen, hun gedachten en geheimen.

Door zijn scherpe woordkeuzes, weet Norton haarfijn de sfeer in het kleine dorp alsmede de diverse personages neer te zetten. Her en der doorspekt met de bitchy speldenprikjes waar Norton om bekend staat, vond ik het een heel prettig en toegankelijk boek. Wel viel het mij op dat er erg veel personages last hebben van rollende ogen, maar dat mocht de pret niet drukken. Door de verschillende flashbacks, verteld vanuit de diverse personages, wordt de spanning langzamerhand opgevoerd. Verrassend is dan ook dat Norton besluit het verhaal op te splitsen in twee delen, waarbij de gebeurtenissen in deel II in een sneltreintempo naar het -helaas niet erg verrassende- plot leiden.

Dit maakt Bewaring zeker geen Agatha Christie maar het verhaal leest prettig weg en heeft genoeg prikkels om door te willen lezen. Voor mij is Noton dan ook met een ruim voldoende geslaagd en past zijn eerste boek prima in het rijtje van de Fjällbacka murders en Broadchurch.