Beter dan deel 1, maar nog steeds ondermaats

In mijn recensie van deel 1 ben ik erg van leer getrokken tegen de spelling in het boek. Op elke bladzijde stonden spellings- en stijlfouten en het taalgebruik was kinderlijk. Het verhaal zelf kon mij ook maar matig boeien omdat er weinig originele elementen in zaten. Ik besloot om de rest van de trilogie toch nog een eerlijke kans te geven.

Deel 2 vangt aan waar deel 1 eindigt. Het is dus geen boek dat apart kan gelezen worden. Het is te vergelijken met het bekijken van een tv-film na het eerste reclameblok, zonder het eerste stuk gezien te hebben. Bovendien werd geen moeite gedaan om een inleiding toe te voegen waarin aan de lezer verteld wordt wat voorafging. Zoiets is niet alleen handig voor wie het eerste boek niet zou gelezen hebben - waarschijnlijk van toepassing op bijzonder weinig mensen - maar het ware ook handig geweest om lezers die deel 1 maanden eerder lazen, te helpen om weer snel in het verhaal te komen. Ik las beide delen gelukkig kort na elkaar, dus ik had er geen last van.

Ik verwachtte niet dat deel 2 anders (lees: beter) zou zijn dan deel 1, maar wat dat betreft werd ik toch tenminste op één vlak aangenaam verrast: de spellingsfouten waren in aantal enorm geslonken! Ik liep gemiddeld op ongeveer 1 spellingsfout per 20 bladzijden aan. Nog steeds is dit onaanvaardbaar veel maar in vergelijking met het eerste boek een ware verademing. Dit keer niet al te veel klachten over de redactie dus, want ik maak me niet de illusie dat de schrijver plots foutloos is gaan schrijven. Misschien is hij na de publicatie van het eerste boek wat rustiger gaan schrijven en heeft hij van zijn ervaringen geleerd, maar dyslectisch als hij is, zal hij fouten blijven schrijven. Het is dus een kwestie van een uitgeverij te hebben die haar redactie ernstig neemt. Boek 2 voldoet wat dat betreft. Bijna tenminste, want 0 fouten is het enige doel waar een uitgeverij naar moet streven uiteindelijk.

De schrijfstijl is eveneens iets beter. Ook hier heeft de redactie waarschijnlijk de allergrootste kinderlijkheden in stijl geredigeerd. Het staat nog mijlenver af van wat het zou kunnen zijn maar het is niet meer zo storend dat verderlezen een ware kwelling wordt. Het blijft bovendien eenvoudige fantasy waarin de focus vooral ligt op het bij elkaar verzinnen van zoveel mogelijk magische wezens, zonder dat ze veel bijdragen aan het verhaal. Het verhaal springt nog steeds alle kanten uit en gaat ondertussen nergens heen. Het is een opeenvolging van gevechten. Wie een computerspel als World of Warcraft speelt en vervolgens opschrijft wat hij ziet, schrijft precies dit boek. Er is natuurlijk wel een plot (voorkomen dat een eeuwenoude bron van magie verwoest wordt) maar die is toch vooral een excuus om de hoofdpersonages op pad te kunnen sturen doorheen een magische landschap met dito wezens. Heel erg "fantasy" dus, weinig origineel.

De goede redactie helpt het boek, in vergelijking met deel 1, heel erg vooruit. De lezer krijgt nu tenminste de ruimte om in het verhaal te komen zonder dat dit al een queeste op zich is, met obstakels en vallen en opstaan. In het eerste boek stierven gelukkig al een aantal personages onderweg en dat gebeurt ook in boek 2, maar dan nog zijn het er te veel. De auteur voegt ook geregeld een vers blik personages toe. Na twee boeken heb ik nog steeds geen enkele binding met gelijk welk personage. Ze worden geen van alle uitgediept, het blijven plastic poppetjes zonder ziel die door de schrijver om beurten verzet worden op een ganzenbord. Ze blijven tot weinig meer in staat dan boos worden in alle mogelijke gradaties en praten nog steeds niet gewoon maar brullen, roepen en tieren voortdurend. Het voortdurende gekissebis tussen de vele personages werkt eerder vermoeiend en op de zenuwen, dan dat het grappig is, wat de auteur eigenlijk trachtte te bewerkstelligen. Met slechts de helft van de personages en de nodige inspanning om ze een verleden en een eigen karakter te geven, was het boek tig keer beter geweest. Bovendien sterven de verkeerde personages. Personages waarin potentieel zit leggen het loodje en personages die wat aan de saaie kant zijn, blijven leven. De personages met potentieel zijn eigenlijk de moeilijkere personages, waarover de schrijver wat moet nadenken om ze te laten inpassen en nuttig te laten zijn, maar die daarom net interessant kunnen worden. De personages die wat saai zijn, zijn dan weer de makkelijke personages. Een magiër die geregeld voor iedereen in de bres springt en krachtig genoeg is om alle gevechten in zijn voordeel om te buigen, is voor de schrijver een makkelijk personage want dan moet hij niet al te erg nadenken om zich uit een moeilijke wending te draaien. Maar helaas, meteen is het boeiende dan ook verdwenen. Het zijn de dei ex machina uit mijn vorige recensie.

Het boek verdient een half sterretje meer dan het voorgaande, omdat het beter is. Beter is nog niet heel goed, maar er zitten een paar elementen in het boek die interessant genoeg zijn om de lezer bezig te houden. De scenes met de spinnen naar het einde van het boek toe bijvoorbeeld, zijn lang niet slecht. De die hard fantasyliefhebber/ster vindt in deze boeken waarschijnlijk alles wat hij/zij verwacht en nodig heeft. Voor mij blijft het allemaal toch veel te kinderachtig en oppervlakkig.