Het beste van de reeks tot nu toe

In het vierde deel leggen de schrijvers de focus op het dorp waarin Frieda Klein opgroeide en gebruiken ze een gebeurtenis uit het verleden om dieper in de psyche van Frieda te graven en terloops nog een aantal misdaden op te lossen. Dat terugkeren naar het verleden van een hoofdpersonage is een techniek die misdaadauteurs wel meer schijnen te gebruiken. Vaak overigens met succes want deze boeken worden in recensies doorgaans hoog gewaardeerd. Met Donderdagskinderen zijn de auteurs daar eveneens in geslaagd. Het boek verschilt qua stijl niet van de vorige drie. Frieda Klein is nog steeds dezelfde doordrammer met vrienden wiens enige levensdoel schijnt te zijn Frieda te behagen en alles te doen wat zij vraagt. Ze komt overal mee weg en dat wordt bij momenten toch wat te veel van het goede. Een aantal nevenpersonages is dit keer gelukkig wat naar de achtergrond verdrongen (of speelt zelfs helemaal niet mee) en dat komt het verhaal ten goede. Het had wat mij betreft zelfs nog minder gemogen maar het gaat de goede richting uit. Dit vierde boek is het beste van de reeks tot nu toe.
Het boek is m.i. beter afzonderlijk te lezen dan de vorige delen, maar toch blijft het aangeraden de volgorde te respecteren. De interventies van Dean Reeve en de manier waarop Frieda Klein met bepaalde vrienden omgaat, zijn anders moeilijk of niet te vatten en dat gaat onvermijdelijk ten koste van het leesplezier.