Niets bijzonders

De boeken van Indriðason worden alom geprezen en verkopen enorm goed, maar het is me een raadsel waarom. Ik heb er slechts twee van gelezen tot nu toe en ze waren niet slecht, maar beter dan "gewoon goed" waren ze anderzijds ook weer niet. Dat Indriðason een trouwe schare fans heeft, is te begrijpen, maar waarom die precies zo groot is, begrijp ik niet. Indriðason springt geregeld van de hak op de tak. Combineer dat met de moeilijke plaats- en persoonsnamen die het IJslands heeft (en vaak hebben personen ook nog een koosnaam die al dan niet gebruikt wordt), en je zit je als lezer al snel af te vragen wie wie nu ook alweer was. Tijdens het lezen van Doodskap liep ik dus geregeld verloren tussen de vele personages die me maar bleven ontglippen. De plot van het boek is niet sterk genoeg om dit goed te maken. Ik heb al heel wat sterkere plots gelezen van schrijvers die er nochtans níet in slagen hun landsgrenzen te ontstijgen. De hoofdpersoon van dit boek, Sigurður Óli (en niet Erlendur Sveinsson zoals een van de Hebban tags van het boek aangeeft), sprak me bovendien weinig aan.
De titel van een boek is naar verluidt belangrijk en schrijvers en uitgeverijen spenderen tijd en geld in het bepalen van de juiste titel. Doodskap is geen juiste titel. Het boek begint met de doodskap en dat maakt de start ervan zeer sterk. Maar daarna schuift Indriðason een ander thema naar voren waar het grootste deel van het boek over gaat. Enkel in het laatste hoofdstuk komt de doodskap nog even opzetten, omdat de schrijver nu eenmaal de start van het boek en de titel moest verantwoorden.
Al bij al een wat mager boek.