Een boek om links te laten liggen

De uitdrukking "dertien in een dozijn" is heel erg van toepassing op dit 38ste deel van de Van In-reeks. De titel van de Hebban recensie is "Van In vertoont slijtage" en dat is maar al te waar. Wie boek 1 gelezen heeft, heeft ook boek 2 gelezen en heeft ook boek 38 gelezen. Aspes boeken volgen allemaal hetzelfde sjabloon: 1. Iemand wordt vermoord. 2. Van In komt op de proppen en rijdt zich vast. 3. Vrij ver op het einde volgt een ontknoping die nogal vaak ongeloofwaardig is. Het is natuurlijk een patroon dat de politiethriller typeert maar bij Aspe kan je bijna het aantal bladzijden voorspellen waarna 1 overgaat in 2 en 2 in 3. De conflicten die ondertussen zullen optreden zijn in elk boek dezelfde en al lang niet meer vernieuwend.
De Hebban recensent schrijft: "Zoals gebruikelijk bij Aspe is het uitwerken van zijn personages hem op het lijf geschreven." Ik ga daar helemaal niet mee akkoord. Aspe bezit niet het vermogen om personages tot leven te wekken. Ze blijven altijd zeer tweedimensionaal en worden slechts gekarakteriseerd met een paar zinnen die heel nietszeggend zijn omdat ze zo oppervlakkig zijn, meestal niet eens iets bijdragen aan het verhaal, en altijd zeer zwart-wit zijn. Het aantal keer dat Aspe in zijn boeken reeds gebruik heeft gemaakt van zinnen als "alle mannen zijn/denken zus" of "alle vrouwen zijn/denken zo", is al lang niet meer te tellen en is mateloos ergerlijk want vaak zijn de beweringen ook flauwekul. Nuance brengen om personages meer levensecht te maken, doet Aspe niet. Zelfs de personages die elke keer terugkomen en de hoofdrollen spelen (Van In, Versavel, Martens, Zlot, ...) blijven op papier getekende poppetjes die er niet in slagen uit het papier op te rijzen en je bij je nekvel te grijpen. Als het gaat om de karakterisering van personages doet Aspe meestal net datgene wat aan schrijvers wordt afgeraden: hij zegt hoe de personen zijn maar toont het niet aan de hand van hun acties. Iedereen in Aspes boeken lijkt ook altijd geobsedeerd door seks en in dit boek gaat Aspe daar wel heel ver in. De seksscenes zijn bovendien allemaal onfunctioneel voor het verhaal en eigenlijk kinderachtig. Het verhaal wordt er niet beter door, integendeel. Met het overmatig op café gaan is het net zo. Het is al lang niet meer interessant en nog minder geloofwaardig om te lezen dat de hoofdpersonages zich alweer ettelijke malen bezatten alsof de politiediensten enkel recruteren bij de marginale laag van de bevolking.
Aspe heeft eigenlijk een beperkte fantasie. Hij steunt heel erg op dingen die recent de krant gehaald hebben en gebruikt ze dan in zijn verhaal om sommige alinea's wat aan te dikken, maar ook hier weer dragen deze beschrijvingen weinig tot niets bij aan het verhaal. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat Aspe eigenlijk schrijft met zichzelf in de hoofdrol. Het hoofdpersonage draagt zijn eigen voornaam, het hoofdpersonage drinkt het biermerk dat ook Aspe zelf drinkt, ...
Dus ja, Van In vertoont zonder twijfel slijtage. Heel veel slijtage. Een boek om links te laten liggen.