Een familiedrama, niet om snel te lezen, wel om van te genieten

Ik las veel verschillende meningen over dit boek. De een vindt het uitmuntend, de ander kan het niet waarderen. Het maakte mij nieuwsgierig naar het boek en naar wat ik ervan zou vinden. Het is een dikke pil, ruim 500 blz., dus niet een boek dat je zo even leest. De cover en titel spraken mij wel aan, hoewel de link met het verhaal mij nog niet duidelijk was.
De titel wordt al vrij snel helder. Bonita Avenue, het adres waar het gezin van Siem haar topjaren beleefde. De meiden waren nog klein, Siem deed zijn werk en het gezin was gelukkig met elkaar. Bij de terugkeer naar Nederland lijkt het tij langzaam te keren. Kleine kinderen worden groot en Siem krijgt te maken met duistere zaken waarin Joni en Aaron totaal in verwikkeld zijn. Hij moet voor zichzelf bekennen dat hij niet alles meer weet van zijn gezinsleden.

Peter Buwalda heeft gekozen om het verhaal vanuit meerdere perspectieven te vertellen. Joni vertelt als ik-persoon, maar andere delen worden verteld vanuit Aaron en vanuit Siem. Het geeft een totaal beeld, maar veroorzaakt ook wel eens verwarring. Dat wordt versterkt door het totaal ontbreken van chronologie. Het was soms echt zoeken wanneer de gebeurtenissen die op dat moment verteld werden, zich afspeelden. Buwalda vertelt een verhaal, maar springt net zo gemakkelijk over naar gebeurtenissen uit het verleden. Verwarrend af en toe, maar ik kon de functie voor het verhaal wel waarderen. Het maakt van ‘Bonita Avenue’ een totale roman.

De schrijfstijl van dit debuut is niet gemakkelijk. Lange zinnen, ingewikkelde opbouw, maar wel mooi. Het boek gaat eigenlijk maar over een heel klein groepje mensen. Meestal zie je in een roman van deze dikte ontzettend veel verschillende mensen op het toneel verschijnen. Zo niet in ‘Bonita Avenue’. Ik vind dat knap, als een schrijver zo veel kan schrijven over zo weinig mensen zonder dat het saai wordt.

De personages worden dan ook uitermate goed uitgewerkt. Siem wordt totaal uitgeplozen, maar ook Joni en Aaron worden breed uitgemeten.
Naarmate het einde naderde, hoe meer de spanning op kwam zetten. Het laatste deel las als een thriller vond ik. Misschien niet overal even geloofwaardig, maar prettig om te lezen.

Een boek over de neergang van een familie. Personen die afbrokkelen tot er niets van overblijft. En dat gegoten in een mooie vorm met prachtige zinnen, tegen een bekende achtergrond van de Enschedese vuurwerkramp en het EK van die zomer. Ik ben overtuigd, ik schaar me bij de voorstanders!

www.wieschrijftblijft.com