Een meer dan geslaagd debuut met een ontroerend slot, dat mij diep in mijn hart wist te raken.

Noah is zeventien jaar en anders dan anderen. Hij kan woorden namelijk letterlijk ‘proeven’ en letters ziet hij in kleuren. Vrienden heeft hij eigenlijk niet, totdat hij in de brugklas de iets oudere Teun leert kennen. Ook Teun voldoet niet aan het gemiddelde. Samen doorlopen ze met vallen en opstaan de puberteit, waarbij ze te maken krijgen met leugens, geheimen en eenzame eilandjes.

Toen ik in de mail van ‘De Club van Echte Lezers’ van Uitgeverij Atlas Contact de beschrijving van het debuut van Haro Kraak las, was ik meteen enthousiast. Een boek over een opgroeiende jongen, die het leven heel anders ervaart dan de meeste mensen. Dat verhaal moet ik, als moeder van vier opgroeiende jongens, gelezen hebben…

Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen. Gelukkig werd ik niet teleurgesteld, integendeel. ‘Lekhoofd’ is vanaf het eerste moment boeiend en blijft je uitnodigen tot doorlezen. Niet voor niets las ik het op een zondagmiddag in één ruk uit.
Bijzonder detail is dat één van onze jongens veel in kleuren ‘denkt’. Hoe toevallig is het dan, dat dit hele boek in het teken staat van de synergie tussen kleuren en zintuigen. Weliswaar op een andere manier (beelddenken versus synesthesie), maar toch een onderwerp dat mij aan het hart gaat.

“Toen ik een paar maanden eerder tegen Ayoup zei dat zijn naam naar gestoomde kool smaakte en de zilverblauwe kleur van shampoo had, keek hij mij verward aan. Ik herhaalde wat ik zei en daarna heeft hij nooit meer gevraagd of ik met hem naar huis ging.”

Noah is trouwens sowieso een jongen die mij vanaf de eerste woorden in mijn hart wist te raken. De eenzaamheid spatte af en toe van de bladzijdes af. Zijn verblijf in een instelling, waarvan lang onduidelijk blijft hoe het zover gekomen is. Zijn moeizame relatie met zijn ouders, die zo graag de schijn op willen houden voor de buitenwereld. Een goedlopend bedrijf, een gelukkig gezinnetje, het lijkt zo mooi. Maar ondertussen leeft iedereen op zijn eigen eenzame eilandje.

Door de opbouw zit er zeker spanning in het verhaal. De lezer kent vanaf het begin (een deel van) de afloop. Noah blikt door middel van flashbacks terug op zijn leven tot nu toe, waarbij de nadruk gelegd wordt op zijn tienerjaren. De lezer ziet het ogenschijnlijk gelukkige gezin afbrokkelen. Stukje bij beetje worden de scheuren zichtbaar, tot het moment dat alles instort.
Haro Kraak is er bijzonder goed in geslaagd om dit hele proces uit oogpunt van een tiener te vertellen.
Bijzonder mooi getroffen vind ik de groei van Noah in relatie tot zijn ouders. Waren zij voorheen niets anders dan papa en mama, nu leert hij hen zien en kennen als mens. Met alles wat daarbij hoort…

Naast spanning zit er ook een dosis humor in het boek. Een puber is een puber en die heeft zo af en toe een heerlijk ironische kijk op de wereld om hem heen. Zo vat Noah de uitgebreide en enigszins vage, maar toch als zeer belangrijke gepresenteerde bezigheden van zijn vader samen:

“Ik denk dat je hem consultant kunt noemen. Dat deed hij zelf ook.”

Tja, en dan die vraag die pubers lijken te haten: heb je er iets van geleerd? Nou, ik heb zeker iets opgestoken van dit verhaal. Het gaf mij een inkijkje in de ziel van een opgroeiende jongen. En die kan ik wel gebruiken met één puberzoon in huis en nog drie te gaan. Tegelijk heeft ‘Lekhoofd’ mij aan het denken gezet over mijn eigen rol, of eigenlijk onze gezamenlijke rol als ouders, in ons gezin. Hoe pak ik het eigenlijk aan? De aanpak van Noahs ouders maakt mij niet erg enthousiast, maar op welke manier doe ik het dan wel… Boeiende vragen om eens een avondje over te mijmeren…

“De belangrijkste lessen uit je leven moet je telkens opnieuw leren. Niets is zo makkelijk als vergeten, het enige wat je nodig hebt is tijd.”