Hugo bedankt dat we mogen delen in jou leven, jou gevoelens en ervaringen.

“Alzheimer is een struikrover; zeg ik. Een nietsontziende struikrover. Eerst pakt hij alle nieuwe dingen van je af, daarna de ouwe”
Ma, is een boek geschreven door Hugo Borst hij heeft zijn columns verzameld in dit boek. Zijn columns, welke in het Algemeen Dagblad verschenen, over zijn moeder welke getroffen is door de doodsoorzaak nummer 1 Alzheimer.
Ma is een eerbetoon aan de moeder van de auteur. Ooit was zij een stralende, schrandere vrouw met een filmsterrengebit, vooruitstrevend, altijd onberispelijk verzorgd, en zielsgelukkig met haar echtgenoot.
Vader en moeder Borst, Rotterdammers, leerden elkaar tijdens de oorlog kennen en zijn sindsdien onafscheidelijk geweest tot vader Borst kwam te overlijden. En ja, soms is ma dat vergeten.
Het verhaal van het verleden en het heden loopt mooi in elkaar over. En natuurlijk is het tragisch, maar op emotioneel gebied houdt de schrijver zich op de vlakte, al ligt het verdriet als dauw over de pagina's. Hij schrijft met warmte, niet met melodrama over de manier waarop hij en zijn broer, met de respectievelijke echtgenotes, de zorg voor Ma op zich nemen, zo lang als het gaat(bron Nu.nl)

Mijn Mening
Dit boek raakt me, op meerder vlakken, het heeft zoveel herkenbaarheid, zoveel mixed emotions, en zoveel gevoel. Hugo Borst schrijft op zo`n herkenbare dierbare manier over zijn moeder over de zorgen maar ook over de mooie momenten die hij nog heeft met zijn moeder.
Helaas is mijn vader ook getroffen door een soort van Dementie, dit is helaas in een paar maanden tijd van wat kenmerken van Alzheimer naar een delier en in één nacht tijd totale desoriëntatie en hallucinaties gegaan. Totaal niet te bevatten. Maar de momenten die Hugo beschrijft vanaf de opname van zijn moeder in het Verpleeghuis zijn zo herkenbaar dat de tranen me over de wangen lopen, en ik mee voel met zijn verhaal. Ook herken je de stappen die de familie heeft moeten nemen in het ziekteproces van mevrouw Borst, en waar je tegen aan loopt als mantelzorgers en familie.
Hoe mooi en dierbaar heeft hij verwoord hoe het voelt, waar je tegen aan loopt en wat het met jezelf doet. Nee idd er is geen schuldgevoel, maar meer een gevoel van volledige controle verlies, en niet te bevatten verlies.
“Shit. Het sentiment gaat met me aan de haal. Ik ben nog niet eens helemaal wees en ik sta met ma`s spullen in mijn hand.”
Je maakt als lezer het hele proces mee van beginnende klachten naar opname in het Verpleeghuis en hoe erg dat is voor de dementerende en hoe confronterend voor de mantelzorgers. Maar ook leef je mee met de herinneringen die los komen tijdens dit hele proces, ik merk zelf ook dat je doordat et heden niet meer relevant is en het verleden juist mee rop de voorgrond treed je dingen herbeleeft en je je meer herinnert van vroeger. Het opruimen van het ouderlijk huis gaat gepaard met een rouwproces. Elke keer kom je een stapje dichter bij de dood.
De schrijfstijl van Borst staat mij enorm aan en, gelukkig is er ook nog een vorm van humor in te vinden want de humor om de grappige momenten die je mee maakt over schaduwen soms het verdriet en maakt het dragelijk. Al lees je ook dat de momenten zich elkaar afwisselen zo merk je dat je geniet zo merk je dat er zoveel emoties loskomen dat je ze bijna niet kan behappen, Hugo schrijft dit zo puur, zo duidelijk en herkenbaar dat het me raakt.
“Ik beschouw het als sympathieke symboliek voor mijn moeders ziekte.. Het is eerder komisch dan tragisch”
Ook staan er foto`s in het boek .. mooie plaatjes van dierbare herinneringen, heel raar maar ook deze plaatjes worden meer en meer belangrijk je bent je steeds meer bewust van het verlies.
Wat is Ma een enorm mooie bundeling van Columns vol emoties, een lach en een traan wisselen elkaar af. Met de puurheid en de echtheid welke Hugo Borst beschrijft voel je de liefde voor zijn moeder. De band die er is tussen een moeder en haar kind en wat er gebeurt als die band veranderd, dat je als kind moet zorgen voor je ouder. Dat je je ouder ziet veranderen, in de persoon waar je je hele leven tegen op hebt gekeken, naar een persoon welke afhankelijk wordt van jou, zich optrekt aan jou, waarbij de rem eraf is de emoties vooraan staan en in niets meer lijkt op jou voorbeeld en jou held. Maar wel degene is waar je zoveel van houdt en waar je alles voor doet.
Het raakt me, maar het helpt me ook. Hugo bedankt dat we mogen delen in jou leven, jou gevoelens en ervaringen.
Moon