Ontroerend verhaal in barre tijden

Iedereen kent onderhand de verschrikkelijke, mensonterende, gruweldaden van de Tweede Wereld Oorlog uiteraard. Hoeveel boeken zijn hier al wel niet over geschreven?
Dit is echter een boek waarin een waargebeurd liefdesgeschiedenis zich tijdens de verschrikkingen van Auschwitch afspeelt.

In april 1942 werden er vele mensen (Joden) gedeporteerd naar het nog opbouwende kamp Auschwitch. Twee van hen waren onder andere Lale Sokolov en Gita Furman.

Bij aankomst in het verschrikkelijke kamp krijgt Lale al snel de functie van “Tatoeëerder” toebedeeld. Lale vindt dit echter vreselijk, maar zal alles doen om in leven te blijven. Alle briefjes die hij krijgt hebben een cijferreeks die hij op de armen van de mensen moet tatoeëren. Bij hem is het nummer 32407. Op een gegeven moment wordt dit een automatisme voor hem. Totdat op een dag Gita Furman hem haar briefje met haar nummer aanreikt (34902). Lale is op slag verliefd op Gita en andersom.

Op de één of andere manier slaagt Lale erin ondanks alle gruwelijkheden, ontberingen, vernederingen en mishandelingen om een handeltje op te zetten om extra eten het kamp binnen te smokkelen. Dit verdeeld hij onder de andere gevangenen. Door dit te doen heeft hij tientallen mensen het leven gered.
Zijn liefde voor Gita zit zo diep dat hij zijn eigen leven vaak in de waagschaal legt. Hij wil een toekomst samen met Gita.

Gita wordt na 3 jaar op de dodenmars gestuurd en Lale komt in een ander kamp terecht. Allebei weten ze hieraan te ontsnappen en gaan naar elkaar op zoek.

Zeventig jaar lang zwijgen Lale en Gita over hoe hun relatie is ontstaan. Pas na de dood van Gita durft Lale hun uitzonderlijke verhaal te delen.

Een verhaal over twee normale mensen die leefden in een buitengewone tijd. Zij werden niet alleen van hun vrijheid beroofd, maar ook van hun naam, waardigheid en identiteit.
Het levensmotto van Lale: “Als je ’s ochtends wakker wordt, is het een goede dag”.

Het boek leest vlot, een biografisch verhaal en de hoofdpersonen zie je gewoon voor je. Het boek heb ik in 2 dagen uitgelezen. Onvoorstelbaar wat een kracht en doorzettingsvermogen deze twee mensen hebben, zo strijdbaar.

Heather Morris (een vriendin) van origine afkomstig uit Nieuw Zeeland schreef het verhaal van Lale Sokolov in 2003, en heeft daar 3 jaar over gedaan. Lale en Gita hebben bijna 70 jaar gezwegen over wat zij hadden meegemaakt.
Pas na de dood van Gita kwam Lale met zijn verhaal naar buiten. Dit mag nooit en te nimmer vergeten worden. Het heeft uiteindelijk nog 12 jaar geduurd voordat het manuscript werd uitgebracht.