Niet mijn ding.

Soms heb je wel eens van die boeken waar mee je moeite heb om erin te komen, helaas is Drijfhout er zo eentje. Ik vind het jammer want ik had er een hoop van verwacht maar op de één of andere manier kan het verhaal me niet inpakken. Tijdens het lezen ben ik heel erg aan het denken waarom dit zo is.
Elif is verlaten door haar vriend Daan, om het verdriet niette voelen vlucht ze naar Thailand waar ze een onbekende man ontmoet, James, dit alles blijkt een vooropgezet plan te zijn. James heeft Elif nodig voor een klus. Alles is mysterieus te noemen, ze weet totaal niet wat er van haar verwacht word alleen dat ze opzoek moet gaan naar een oudere man Singh genaamd. Al gauw blijkt dat James op de meest onverwachte plekken opduikt of boodschappen achterlaat, dus Elif wordt gevolgd of in ieder geval in de gaten gehouden.

Op zich een prachtige opzet voor een boek en er zit zeker wel een tikje spanning is of in ieder geval een hoop mysterie. De schrijfstijl is niet vervelend te noemen maar door het onsamenhangende verhaal kan ik niet geboeid blijven en ik merk dat ik het boek weg leg weer oppak en helaas weer wegleg.
Het verhaal is opgebouwd uit twee delen, het eerste deel eindigt heel vaag. Waardoor je als lezer nog meer vraagtekens krijgt bij Elif, de jonge vrouw waar ik me het hele verhaal al aan irriteer ze vlucht is enorm in de war maar aan de andere kant ook weer intrigerend.

Het verlies van haar vriend Daan heeft naar mijn mening het trauma om het niet weten wie of haar vader is aangewakkerd, hier is Elif het hele verhaal mee aan het stoeien.
Met grote spijt moet ik bekennen dat het niet mijn soort boek is, het koste moeite het te lezen en geboeid te blijven, ik meen het oprecht dat ik het jammer vind want de omgeving in Thailand en India was enorm fijn beschreven. Maar helaas kon het verhaal op zich mij niet bekoren
Ik geef Drijfhout 2 sterren