Deze Mustread smaakt naar meer.

Wanneer de achttienjarige Marie vanuit het weeshuis in de villa van de familie Melzer komt werken, weet zij al snel de harten van sommige familie leden te stelen. Snel klimt zij op van keukenhulpje tot kamermeisje, niet iedereen is hier zo blij mee. Er hangen veel geheimen rondom het jonge weesmeisje, geheimen waar zij zelf ook geen weet van heeft….
“En haar ogen. Vooral haar ogen. Ze waren diepblauw. Blauw als een meer. Blauw als de lucht op warme zomerdagen als je het gevoel had tot aan het einde van de wereld te kunnen kijken.”
Anne Jacobs, weet de lezer in te pakken met de manier waarop ze de sfeer in “Het weesmeisje” neerzet. De combinatie van het verschil tussen arm en rijk, werklui en adelstand, maar vergeet zeker niet de romantische ambiance, welke Jacobs heel gedegen aan het verhaal toevoegt. Het is geen alledaags liefdesverhaal, het boek ademt en leeft, tot het einde aan toe heeft Jacobs grip op de lezer. Zij weet de wendingen in een prettig tempo elkaar op te laten volgen, hiermee weet ze de lezer te boeien en het houdt ze de lezer scherp. Er gebeurt veel in “Het weesmeisje” niet alleen wordt het leven van Marie belicht maar ook de andere karakters groeien in het verhaal, het vraagt eigenlijk om een vervolg, ik twijfel of het verhaal niet af voelt, of dat het verhaal mij zo heeft gegrepen dat ik meer wil, het is in allerwaarschijnlijkheid dit laatste.
De uit Duitsland afkomstige auteur weet zich met “Het weesmeisje” op de kaart te zetten, zij schreef al meerdere boeken maar brak door met dit verhaal. Het smaakt naar meer, want de manier waarop zij het verhaal neerzet, de sfeer, de karakters die allen hun eigen besognes hebben weet Jacobs te verbinden met elkaar op een manier die je niet vaak ziet, tot het einde aan toe blijven de karakters zich ontwikkelen er blijft beweging in het boek. Met haar trekkende schrijfstijl heeft Anne Jacobs mij in het hart geraakt ik ben gaan geven om de karakters waardoor het mij niet losliet. Deze Mustread smaakt naar meer.