Hartverscheurend

Sarah Crossan heeft ‘Een’, over de Siamese tweeling Grace en Tippi, geschreven in een soort prozastijl. Hier moest ik aan wennen, heel erg aan wennen. Nu, een tijdje na het lezen van dit boek, weet ik nog steeds niet of ik die schrijfstijl echt wat vind. Het haalde me uit mijn ritme en was voor mij niet heel prettig. Toen ik me eenmaal over de schrijfstijl heen had gezet, begon het verhaal me te raken.

Ik was geraakt doordat je leest hoe veroordelend en beoordelend mensen kunnen zijn. Het zette me aan het denken, want ik vroeg me af of ik ook mensen beoordeel op hun uiterlijk en daar gelijk een oordeel aan vast leg. Het einde van het boek was echt hartverscheurend en daar heb ik dan ook wel even een tijdje van bij moeten komen. Je denkt te weten hoe het zal aflopen, maar dat is niet zo.

De keuzes die Grace en Tippi moeten maken en waar ze mee om moeten gaan zijn heftig. Ze beslissen niet alleen over zichzelf, maar ook over hun familie. Dat vond ik moedig weergegeven en Sarah Crossan heeft dat ook echt mooi geschreven.
Maar, die schrijfstijl heeft me toch echt wel dwars gezeten tijdens het lezen. Als Sarah Crossan nog een boek zal schrijven in deze stijl, weet ik niet of ik het op zal pakken. Het bemoeilijkte voor mij echt om goed in eht verhaal te komen en ik denk dat het me daardoor minder raakte als een ‘normaal’ geschreven verhaal. Jammer, want het is echt een prachtverhaal als je de schrijfstijl vergeet.

Ondanks dat ik erg moest wennen aan de schrijfstijl van Sarah Crossan, is het verhaal van ‘Een’ echt hartverscheurend. Het zet je aan het denken en het zal je gegarandeerd raken.