Potentie van een zomerroman

Vorig jaar las ik ‘Een huis in Frankrijk‘ van Eva de Wit, wat ik een fijne zomerroman vond. Voor deze zomer heeft Eva de Wit opnieuw een roman geschreven die zich in Frankrijk afspeelt, namelijk ‘Een zomer in Frankrijk’.

Ik ben persoonlijk geen onwijze fan van Frankrijk, zoals velen misschien wel zijn. Mijn hart ligt eerder in het Verenigd Koninkrijk, maar toch vind ik het in boeken niet heel storend als ze zich in Frankrijk afspelen. Het is immers een populaire vakantieplek voor Nederlanders, dus ideaal voor een zomerroman als ‘Een zomer in Frankrijk’.

Er is niks mis met het verhaal, er is een prima opbouw, de hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt, de setting is goed, maar toch miste ik iets. Ik had moeite met de schrijfstijl, waardoor het boek niet heel lekker weg las, wat ik eigenlijk wel verwacht van een zomerroman. Ik verbaasde me over de schrijfstijl, ik vond ‘m amateuristisch over komen en vond ‘m op momenten erg vertellend.

Sommige stukjes vond ik bijna voorspelbaar en ik had de plot ook al lang van tevoren aan zien komen. Daar baalde ik een beetje van, omdat ik van ‘Een huis in Frankrijk’ wel heb genoten. Het boek raakte me niet en daardoor wilde het lezen voor mij niet echt vlotten.

‘Een zomer in Frankrijk’ had vooraf alle potentie voor een heerlijke zomerroman, maar viel voor mij tegen. De schrijfstijl raakte me niet en daardoor vlotte het lezen niet. Het verhaal is prima opgebouwd, de setting is goed, maar ik miste iets. Jammer, want ik had er veel van verwacht!