Heftig, maar ook persoonlijk en bewonderenswaardig

De boeken van Colleen Hoover zijn altijd heftig en emotioneel, maar ‘Nooit meer’ spande wat mij betreft de kroon. Als je het boek hebt gelezen, ben je kapot van de emoties, tenminste dat was bij mij het geval. Het raakte me ongelooflijk, maar met name het stuk wat Colleen Hoover zelf aan het einde heeft geschreven.

Daardoor wordt het ook heel persoonlijk en misschien nog wel nog heftiger. De kracht die Lily heeft in het boek vond ik bewonderenswaardig en hoe Colleen Hoover het allemaal heeft beschreven vond ik zo onwijs goed. Soms denk je een mening ergens over te hebben en weet je zelf zeker hoe je in die situatie zal handelen. Colleen Hoover laat het in dit geval (zonder te veel uit te wijken vanwege spoilers) zo op je over komen dat je ineens een totaal andere mening hebt aan het eind van het boek.

Omdat je nooit weet hoe je in een bepaalde situatie zult reageren, kun je daar ook niet over oordelen tot je er zelf in hebt gezeten. Dat is eigenlijk min of meer de boodschap die Colleen Hoover op mij heeft overgebracht en dat is echt iets wat ik wil blijven onthouden.

Het verhaal zit ook goed in elkaar, je leest over Lily’s heden en over haar verleden, die beiden eerst relatief fijn zijn maar die langzamerhand behoorlijk heftig worden. Je leert niet alleen Lily kennen, maar ook Ryle en Atlas en de mensen om hen heen. Ik vind het een heel goed opgebouwd verhaal, waarbij je echt alle kanten van het verhaal te lezen krijgt. Daardoor krijgt het verhaal automatisch veel diepgang en dat past ook heel goed bij de ontknoping. Ik heb zeker wel even een traantje gelaten, want ik vond het einde vooral heel emotioneel.

‘Nooit meer’ is misschien wel het boek van Colleen Hoover dat me het meest heeft geraakt tot nu toe. Ik vond het heftig, maar ook bewonderenswaardig en persoonlijk.