Een klein verhaal met grootse vertelling

‘Spiegel spiegel schouder’ van Dorthe Nors is zo’n roman die ik zelf nooit had opgepakt. Toch wekte het mijn interesse en ik ben zo blij dat ik het heb gelezen. Even vooraf: dit is zeker niet een roman die iedereen geweldig zal vinden. Ik heb er echt van genoten, maar het is wel een heel typische roman.

Dorthe Nors heeft dit boek geschreven zonder echt begin, midden of eind. Je wordt als lezer middenin haar leven gegooid en leert haar en haar omgeving langzamerhand kennen. Dat doet Dorthe Nors door middel van de gedachtegang van Sonja. En dat deed me vooral denken aan mijn oma. Sonja springt van de hak op de tak en dat deed mijn oma ook altijd. Misschien dat ik daarom wel van dit boek heb genoten, het voelde nostalgisch, maar ook als een echt hygge boek. Zo’n boek dat je leest comfortabel in bed of op de bank, met een deken, kaarsjes en een kop thee.

De personages naast Sonja zijn zo goed neergezet, ondanks dat je ze min of meer leert kennen door middel van dialogen en Sonja’s hersenspinsels. De rijinstructrice en massagetherapeut spelen een grote rol in haar leven, maar ook haar familie komt ruimschoots aan bod. Dat maakt het op de een of andere manier toch interessant, omdat je ook wilt weten hoe het leven van Sonja in elkaar zit en waarom ze zich gedraagt op de manier waarop zij zich gedraagt.

Ik vind het zo knap wat Dorthe Nors heeft gedaan. Ze heeft op een hele kleine manier een grootste roman neergezet. Het draait om Sonja en haar gedachtes en toch blijft het van begin tot eind boeiend en sla je het boek dicht met een soort liefde voor Sonja. De manier van vertellen voelt heel intiem en alsof je met een vriendin aan de keukentafel zit.

Ook al is ‘Spiegel spiegel schouder’ misschien niet voor iedereen geschikt, vond ik het wel een heel fijn boek. Een intieme roman die op een kleine manier groots is verteld. Genieten van begin tot eind.