Een trage roman

Op de voorkant van ‘Stad in brand’ staat een quote uit de New York Times. Garth Risk Hallberg kreeg voor zijn debuut $2 miljoen, een ongekend bedrag voor een debuut. Dat schept hoge, hele hoge verwachtingen. Misschien voel je het al een beetje aankomen, maar helaas heeft Garth Risk Hallberg die verwachtingen bij mij niet waargemaakt.

De samenvatting klinkt veelbelovend en doordat het boek meer dan 1000 pagina’s heeft, moet dit wel een bizar goed boek zijn. Helaas. De eerste hoofdstukken staan vooral in het teken van het introduceren van de personages. Daarna volgt de aanslag en dan verwacht je dat het verhaal gaat beginnen. Maar dan gaat het heen en weer in de tijd, leer je alle familieleden en vrienden van de hoofdpersonen kennen en leest het boek voor mij vooral als een verschrikkelijk gesprek met mijn oma. Zij kon vroeger een verhaal beginnen, dan halverwege een ander verhaal starten en op het eind terugkomen bij het eerste verhaal. En dat gebeurt in ‘Stad in brand’ ook. Alleen dan met een flink aantal verhaallijnen.

Dat zorgde er bij mij voor dat ‘Stad in brand’ vooral heel traag las, op sommige momenten had ik zelfs zo’n weerstand tegen dit boek, dat ik gewoon niets anders kon dat het opzij leggen. Ik heb zowaar drie weken over dit boek gedaan, iets dat mij nog nooit gebeurd is. Ik kon dit boek niet in een keer achter elkaar lezen, zo traag was het.

De ontknoping en de black-out van 1977 beginnen pas rond pagina 800 uit mijn hoofd en toen ik eenmaal zover was, wilde ik ook weten hoe het verhaal afliep. Alleen was de climax geen climax. Ja, ik was verrast wie de schutter was, maar hoe deze de levens van de hoofdpersonen veranderden, tja, dat vond ik geen wereldschokkend nieuws.

‘Stad in brand’ is zo’n boek waar maar twee meningen over bestaan: of je vindt het helemaal geweldig, of je hebt er een hekel aan. Bij mij is het het laatste, ik kan werkelijk geen positief oordeel vellen over dit boek. En dat vind ik dan toch een prestatie, dat een boek zoveel gevoelens op kan wekken.