Echte guilty pleasure

Na het lezen van ‘Dwaaleiland’ ging ik bijna gelijk over naar ‘Terug naar Dwaaleiland’. Nu heb ik de bijbehorende film niet gezien en ik was in het begin echt in de war. Ik had het idee dat ik wat gemist had en heb zelfs nog het laatste hoofdstuk van ‘Dwaaleiland’ teruggelezen om te kijken of ik iets gemist had.

Maar nee, ik had niets gemist, er zit gewoon een gat tussen de twee boeken. Ik denk dat de film dit aanvult, maar daar kan ik dus niets over zeggen. Behalve dat gekke gat tussen de twee boeken zit je al vrij snel weer in het verhaal van ‘Terug naar Dwaaleiland’.

Net als in ‘Dwaaleiland’ zit er ook in dit boek een aantal verborgen boodschappen en is het verhaal lekker spannend op sommige punten. Ik vind het zo leuk dat de slechterikken uit de Disney films kinderen hebben die totaal niet op ze lijken. Daarnaast is het concept gewoon tof opgezet.

Na ‘Dwaaleiland’ is het begin van ‘Terug naar Dwaaleiland een beetje gek, maar dat moet je niet tegen laten houden om verder te lezen. Het zijn beiden gewoon lekkere tussendoor-boeken waar je van kunt genieten. Echte guilty pleasures.