Ouderwetse en vlakke roman

Als fan van ‘Alles is liefde’, ‘Alles is familie’ en ‘Mannenharten’ was ik erg benieuwd naar ‘Zo puur als chocola’. Het idee erachter en de beschrijving op de achterflap waren dan ook veelbelovend. Helaas vond ik het tegenvallen. Ik vond de schrijfstijl ouderwets aanvoelen. Daarnaast had ik moeite om een band te krijgen met de personages. Ze waren niet per se vlak, maar deden vooral dingen waar ik vraagtekens bij zette. Het leek alsof ze geen idee hadden hoe de buitenwereld werkte en ze compleet egoistisch waren.

Het verhaal van ‘Zo puur als chocola’ las als een soort huisvrouwenroman uit de jaren zeventig en paste wat mij betreft totaal niet in deze tijd. Ik ergerde me vooral aan de vader in het boek, die een bekrompen idee over vrouwen had, zo erg dat ik stukjes waarin hij voorkwam gewoon over heb geslagen.

Dat is me echt nog nooit overkomen en uiteindelijk heb ik het boek wel uitgelezen, maar met moeite. Ik vond het zo jammer, omdat wat mij betreft de omschrijving van het boek niet overeenkomt met de inhoud. Ik had gehoopt op een soort tweede ‘Alles is familie’, maar dat was het echt niet.

‘Zo puur als chocola’ van Reina Crispijn voelde ouderwets en vlak aan. De personages irriteerde me en ik had moeite om het boek uit te lezen. Jammer, want de omschrijving klonk zo goed!