Dromen over de dood, de debuutroman van Piet Baete, verscheen in 2008. Het gaat over een tweeëndertigjarige vrouw, Sara Fontaine, die elke nacht opnieuw dezelfde nachtmerrie droomt. Ze ziet hoe een man en een vrouw, met een baby op de arm, worden vermoord. Bij een bezoek aan de zoveelste psycholoog wordt haar gevraagd een tekening van haar droom te maken. De baby op de tekening blijkt Andreas Lens te zijn, die door een vriend (de psycholoog die Sara voorthielp) de tekening in handen kreeg. Zo gaat Andreas op zoek naar de waarheid achter de moord op zijn ouders, dertig jaar geleden. Een zoektocht die niet zo van een leien dakje loopt.
Het verhaal is goed gestructureerd en gemakkelijk te volgen doordat er geen flashbacks zijn. Er zijn twee hoofdpersonages: Andreas Lens, zoon van het dertig jaar geleden vermoorde koppel en Sara Fontaine, de vrouw die elke nacht droomt over de moord. Zij gaan samen op zoek naar de waarheid.
Beide personages worden nogal cliché omschreven. Dit geldt ook voor de overige personages. Daar staat tegenover dat al hun handelingen en de dialogen wel heel duidelijk worden beschreven. Het voelt aan alsof je naar een aflevering van Witse, of in Piet Baete zijn geval Aspe aan het kijken bent. Het nadeel aan al die gedetailleerde beschrijvingen is dat er veel pagina’s mee worden vol geschreven. Soms zijn er nutteloze beschrijvingen van wat personen aan het doen zijn op bepaalde momenten, of hoe de omgeving eruit ziet. Het draagt misschien bij tot de sfeer die Piet Baete wil scheppen, maar niet tot de verhaallijn.
Baete stelt interessante vragen over de dood, wanneer de dood eigenlijk echt begint, of het al tijdens je leven kan zijn, wie er allemaal bij betrokken is. Volgens mij heeft Piet Baete dit geschreven deels als scenarioschrijver en deels als gewone schrijver. Ik denk dat dit boek verfilmd kan worden tot één van de afleveringen van Aspe bijvoorbeeld. Dat komt omdat de dialogen en handelingen van de personages zeer gedetailleerd worden beschreven en het voor de lezer gemakkelijk is om zich in te beelden hoe het op televisie zou zijn.
Dromen over de dood is niet de beste thriller die ik heb gelezen, maar toch heeft het mij ergens aangesproken. Alleen jammer dat het zo voorspelbaar is. Je weet vrij snel hoe het afloopt, wie de dader is, welke relaties kapotgaan, welk liefdesleven blijft bestaan, wie welk doel zal verwezenlijken. Toch wilde ik het boek helemaal uitlezen, gewoon om te weten wie op welke manier ging reageren op de gebeurtenissen, of om het liefdevolle gevoel van een vader die terug met zijn gezin herenigd wordt te ervaren.