'Romeo & Juliet' meets 'Let it come down'.

Wanneer je het aan een kind zou moeten uitleggen, gaat 'Een eigen eiland' over een meisje dat in een oude villa woont op een eiland. 'Jamaar,' zou het kind vragen, 'is ze daar dan helemaal alleen?' Deze terechte vraag raakt vervolgens recht in het (moeder) hart.
Het meisje in kwestie is de losgeslagen puber Marianne, al lang geen maagd meer, maar verder zo groen als gras. Vader zit in 't gevang, moeder doet op een buur-eiland aan 'coaching'. Geld smokkelend in een veel te grote bh, met de wodkafles constant aan de mond, zou Marianne het liefst aan de borst liggen voor een teugje van die andere troostrijke drank. Perfect dus, die cover met die jonge vader en de peuter met haar melkflesje! Een eigen eiland speelt zich af op een door dope en Britten bezet Ibiza, maar het is vooral de alcohol die - opeens, zoals dat gaat - toeslaat. Verliefd op een rechtschapen guardia civil, raakt Marianne stomdronken volledig de weg kwijt, net als de lezer, die zich alleen maar kan laten meeslepen. Tegelijkertijd raakt het verhaal als een meisjesdagboek dat je stiekem meeleest. Vol pareltjes van zinnen en filmische details, zoals de kalmte van de guardia's oogopslag en de uitgeschoten lipstick van haar mama Madresh. 'Uiteindelijk zijn alle vrouwen borderliners en alle mannen narcisten. Zo is het, welkom in de wereld!' leest zij haar kind de les. En dan die weergaloze repliek van Marianne: 'Ik heb jou nog nooit een glas stuk zien gooien...' 'Precies, Marianne, precies... ik bedoel maar.' beaamt mams. Romeo and Juliet meets Een kille regen/Let it come down van Paul Bowles, die andere klassieker over een westerse enclave, maar dan in Marrakesh. Mooi, mooi!