Een lach en een traan, echte humor.

Vijf vrouwen die elkaar ontmoeten op een begraafplaats. Hoe Hetty Kleinloog dat beschrijft is kenmerkend voor het hele boek. Lachen en tegelijkertijd de schrijnende kanten van het leven laten zien. Wat maakt dit een goed boek? De personages zijn geloofwaardig, ook in hun ontwikkeling. De vijf vrouwen zijn herkenbaar. Ze zijn heel verschillend en toch herken ik in elke vrouw iets van mezelf. Dat maakt dat ik meeleef met alle personages. Hetty heeft een beeldend taalgebruik. Het is alsof je naar een film kijkt. En dat niet alleen, in mijn hoofd zag ik de actrices die dit heel goed zouden kunnen spelen. Daarnaast is ze een meesteres in het schrijven van dialogen. In die dialogen worden onderhuidse emoties scherp en tegelijkertijd mild neergezet. Er zitten verschillende verhaallijnen in het boek en die heeft ze consequent volgehouden. Het wordt nergens verwarrend. Tot slot: er is ook nog een verhaallijn met een echte whodunnit. Wat wil een lezer nog meer?