de ware hel voor een moeder

20 april 1999: Sue zit op kantoor en krijgt een zeer verontrustend telefoontje van haar echtgenoot Tom. Volledig overstuur probeert hij haar duidelijk te maken wat er aan de hand is. “Gewapende man …. schutter….. school”. Sue vertrekt onmiddellijk naar huis. De rit die 41 km duurt, is een ware nachtmerrie voor haar, allerlei gedachten en scenario’s spoken door haar hoofd.
Als ze thuis is krijgen ze een telefoontje van hun advocaat die bevestigt dat de politie Dylan als verdachte beschouwt. De politie was onderweg naar hun huis. Als die arriveert, moeten ze hun huis uit en zitten ze noodgedwongen in de voortuin. Dit duurt uren en ze krijgen weinig tot geen info. De info die ze wel krijgen horen ze vanuit de living omdat de televisie aanstaat en het venster open staat.

“In mijn hoofd was het een grote chaos. Dylan ‘ons zonnetje’, zo’n beste jongen die me altijd het gevoel gaf dat ik een goede moeder was”

Ze moesten hun kleren samenpakken want ze moeten uit hun huis vertrekken. Op dat moment is de politie bezig om het huis uit te kammen en de media staan al met grote getallen aan hun woning.
Sue kon simpelweg niet geloven dat Dylan vrijwillig had meegedaan aan deze slachtpartij!

Sue bidt niet alleen om de veiligheid van haar zoon maar op dat moment om zijn dood.

Vanaf dat moment wordt hun leven een ware nachtmerrie. Hun advocaat had hen er op gewezen dat ze veel verwijten zouden te verduren krijgen in de komende weken en maanden. Hij hamert er ook op dat ze de ernst van de situatie moeten begrijpen en dat ze om hun eigen veiligheid moeten denken. Hij nam verschillende stappen door die hij zou nemen om hun privacy te beschermen.

Voor het eerst begreep ze dat ze een ‘gebroken hart’ had. Een ontzagwekkend verdriet. De pijn was echt lichamelijk alsof haar hart in stukken was geslagen!

Nadat ze ondergedoken waren konden ze nu de gruwelijke nasleep zien van wat hun zoon had aangericht. In de maanden en jaren die volgden zou ze heel wat keren gedwongen worden om alles onder ogen te zien wat ze niet wist over haar zoon. Die doos van Pandora zou nooit leeg geraken!
Op 20 april 1999 was ze opgestaan als een gewone vrouw en daags nadien was ze de moeder van een door haat gedreven schutter die verantwoordelijk was voor de ergste schietpartij op een school in de geschiedenis. Er werden 12 leerlingen en een leraar gedood en nog 24 anderen alvorens haar zoon Dylan en Eric Harris zelfmoord pleegden.
In haar boek beschrijft ze uitgebreid hoe Dylan was. Als moeder wilde ze aan iedereen echt laten weten hoe haar zoon was. Ze hebben hem wel degelijk een goede opvoeding gegeven met alle waarden en normen die je als ouders kunt meegeven aan je kinderen.
Hun verdriet werd alleen maar groter met elke onthulling over Dylan. Zijn gezicht was dan ook overal. Hij was een moordenaar, terrorist, neonazi en uitschot.
Sue was heel trots geweest op haar gezin maar na Columbine kon niets daarvan nog waar zijn. Sue werd bestempeld als de slechtste moeder die er ooit had bestaan en die openlijk werd gehaat op de voorpagina van de plaatselijke krant. De rol van haar zoon en zijzelf waren als een brandmerk onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Dit gaat zo voor jaren door en Sue worstelt enorm met deze gebeurtenis. In het boek vertelt ze hoe ze worstelt met haar geestestoestand maar ook nog met vele andere problemen die daar allemaal bijkomen. Financieel gezien moeten ze ook vechten omdat er maar liefst 36 rechtszaken tegen hen zijn ingediend en die advocaten moeten ook allemaal betaald worden.
Ze krijgt veel brieven, de meeste haatbrieven maar ook brieven van onbekende mensen die het heel goed met haar menen en waar ze enigszins troost uit kan putten.

“Ik probeer telkens maar te begrijpen hoe die aardige jongen van wie ik zoveel hield zover is gekomen”.

Oktober 1999: ze mogen de “Basement Tapes” zien. Ze hadden totaal geen idee dat er video’s van bestonden. Het was haar nu overduidelijk dat haar zoon uit eigen vrije wil had gehandeld. Het was hartverscheurend om het beeldmateriaal te bekijken en hoe Dylan al die tijd dacht.
Naar aanleiding van de “Basement Tapes” hebben Sue en Tom zich ervoor ingezet om de die tapes veilig opgeborgen te laten. De angst voor kopieergedrag was de belangrijkste reden maar ook dat de familieleden van de slachtoffers en gewonden niet opnieuw zouden getraumatiseerd worden.
Ze wijst ook met een beschuldigende vinger naar de media. Er moet verstandiger omgegaan worden met het verspreiden van zo’n soort nieuws. Ze pleit voor een meer ethische manier van uitzenden. Toon bv. geen foto’s van de dader of de wapens, en zo zijn er nog meer dingen die de media niet kunnen tonen. Maar vooral, maak de moordenaars niet onbedoeld tot helden!



Conclusie
Ik moest en wou dit boek lezen. Niet omdat ik een sensatie belust mens ben maar gewoon omdat zulke verhalen moeten verteld worden zodat je het beter kunt begrijpen wat er dan in een mens omgaat en hoe iemand zijn leven van de ene op de andere dag kan veranderen.
Als ouder zou je dus denken dat de school een ‘safe haven’ zou moeten zijn. Dat je je niet ongerust moet maken terwijl ze gans de dag op school zitten maar in dit verhaal is niets minder waar. Tot op de dag van vandaag zijn er nog schietpartijen in scholen in de USA.
Dit boek pakt je bij je strot vanaf de eerste bladzijden. Zoveel emoties, angsten en teleurstellingen gaan in dit boek zitten. Ik heb het dan ook meerdere malen opzij moeten leggen om elk stukje te kunnen bevatten en begrijpen. Hartverscheurend bij momenten. Het verhaal is ook niet verbloemd weergegeven maar berust op keiharde feiten.
Voor vele mensen in hun gemeenschap en de hele wereld was het precies of zij hadden hun wapens gericht op deze onschuldige mensen i.p.v. hun zoon. Hoe ze moesten leven met de angst voor hun eigen leven. Hoe konden deze ouders niet weten wat hun kinderen van plan waren?
Het is met geen pen te beschrijven wat een pijn het moet zijn om je kind te verliezen, laat staan dat hij dan nog wereldwijd bekend geraakt is als een massamoordenaar. Sue moet niet alleen haar verdriet kunnen verwerken maar moet het dan ook nog eens opnemen tegen allerlei insinuaties, haatbrieven en noem maar op. Dit zijn jaren geweest van hel en nog steeds!

“Elke dag nog is het een kwelling voor me dat mijn zoon levens heeft beëindigd en verwoest, waardoor families en vrienden van de slachtoffers pijn en leed is bezorgd”

Dit is een boek geschreven door een moedige moeder die uiteindelijk de feiten onder ogen moest zien te komen en die ze nu deelt met de wereld. Het gaat er haar ook niet om meerdere excuses te vinden voor wat Dylan heeft gedaan. Het gaat erom dat ze de wereld wil laten weten dat er met pesten, depressies en geestelijke gezondheid problematiek niet te lachen valt. Ook het besef dat het onder je eigen dak zich voordoet en dat de symptomen niet worden opgemerkt. Met dit boek toont ze aan hoe je depressies kunt opmerken en vooral bloedbaden kunt voorkomen zoals al in meerdere scholen in de USA zijn gebeurd. Ze verwijt zichzelf dat ze de dingen niet anders heeft aangepakt. Het is voor haar ook van essentieel belang dat artsen controleren op symptomen van depressie en suïcidale neigingen bij hun patiënten. Nu jaren later is ze er zich ook van bewust dat pubers hun ouders de tuin om kunnen leiden en dat ze het op zo’n geraffineerde manier doen dat je je als ouders geen zorgen hoeft te maken als hun kind eens in “een dipje” zit. Er waren vele kenmerken van depressie bij Dylan maar dan moet je ze wel kennen. De dagelijkse sleur en gezondheidszorgen van haar man Tom deden daar ook geen goed aan.
Dit is geen boek voor iemand met een teer zieltje! Dit is de keiharde waarheid van een moeder die nu al 17 jaar moet rondlopen met de schande en verdriet van hetgeen haar bloedeigen kind heeft gedaan. Ze legt gewoon haar hele ziel bloot.
Nog steeds tot op de dag van vandaag voelt ze zich enorm schuldig en er gaat ook geen dag voorbij dat ze aan al de slachtoffers denkt en het enige dat ze kan zeggen is: Sorry, sorry, sorry voor wat mijn zoon heeft aangericht.
Een gebeurtenis of een verhaal heeft altijd twee kanten: de ene kant kenden we al, daar zijn ondertussen genoeg documentaires en filmpjes van gemaakt. Maar ik heb nu de andere kant gelezen en ik heb er geen minuut spijt van gehad dat ik dit boek gelezen heb hoe heftig en hartverscheurend het ook is. Dit gaat ook over het leven van een moeder die de gemeenschap niets kwaad in de weg heeft gelegd en die er tot op heden nog altijd voor moet boeten wat haar zoon heeft aangericht.
Ik heb maar liefst 10 bladzijden aan notities geschreven en ik vind dit een van de moeilijkste recensies die ik al heb geschreven. Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen maar dat wil en kan ik niet, lees het boek zou ik zeggen!
Ik kan niets anders zeggen dat dit een boek is dat aan je botten blijft kleven omwille van de hoge psychologische factor en waarheid. Maar het is wel de moeite waard om het te lezen en vooral om te begrijpen!
Nog een belangrijk detail: dit boek is niet uit eigen winstbejag geschreven. Al wat zij met dit boek verdient schenkt zij weg aan charitatieve organisaties die zich richten op geestelijke gezondheidsproblemen !!
Ik wens Sue toch nog een leven toe waar ze toch nog een beetje geluk mag vinden en hebben.

Ik geef dit boek 5 sterren