ontroerend!

Cover; Toont een foto van een jong meisje die gehuld is in een deken en die zich schuil houdt waarbij ze heel voorzichtig komt piepen. Het oog springt er werkelijk uit en heeft iets triest. De titel is in een mooi blauw lettertype en de naam van de auteur in wit. Ik vind dat deze cover heel opvallend. Ik geef deze cover 8 punten.
Samenvatting van het verhaal;
Heden
Miriam zit rechtop in bed als haar stiefzoon Thomas, zijn vrouw Katarina en dochter Camilla haar een gelukkige verjaardag komen wensen. Vandaag wordt ze immers 85 jaar. Ze is nog steeds gezond en is een kranige dame. Ze krijgt een mooi armband cadeau van hen met de inscriptie “Voor Miriam – 85 jaar”. Ze wordt ineens overmand door herinneringen en verdriet en zegt dan plots: “Ik heet geen Miriam”. Ze had zich zo voorgenomen deze woorden nooit uit te spreken!
Camilla vindt het vreemd dat haar oma dit zegt maar haar vader denkt dat ze maar een grapje maakte. Samen met haar oma gaat ze naar het park een wandeling maken en daar begint Camilla haar met vragen te bestoken. Eigenlijk wil Miriam hier geen eerlijke antwoorden op geven, ze is moe en uitgeput. Miriam zegt dat niemand eigenlijk geïnteresseerd was in wat ze te vertellen had, de mensen wilden dit allemaal niet aanhoren en bovendien was haar geleerd dat ze moesten leren vergeten en doorgaan. Camilla wil van geen wijken weten en ze wil dat haar oma het haar vertelt, ze wil weten hoe het komt dat ze het overleefd heeft. En dan begint ze te vertellen …

Verleden
Ergens in Beieren groeit Malika op met haar broertje Didi en nichtje Anuscha. Zoals meeste Roma zigeuners wonen zij niet in woonwagens maar in een huis dat van haar opa is. Hij heeft dit huis gekocht met zijn duur verdiende centen en ook omdat hij dacht dat hij een Duitse soldaat geweest was, ze hem en zijn familie zouden beschermen.
De Kripo komt de kinderen uit het huis halen en brengen hen naar een kindertehuis waar de nonnen de plak zwaaien. Voor Malika is het er eigenlijk wel best fijn: ze hoeft niet te werken en krijgt les en ze leert lezen en schrijven.
Na een verblijf van 2 jaar in het kindertehuis worden ze gedeporteerd naar Auschwitz. Ze komen als kinderen in een hel terecht en voor Didi wordt het een verloren strijd als hij onderworpen wordt aan een experiment van Dr. Mengele.
Als Malika van Auschwitz naar Ravensbrück wordt over gebracht verandert haar leven als ze door een toeval als Miriam Goldberg het concentratiekamp in gaat. Ze is niet meer een zigeunerin maar een Joodse. Ze moet zich vanaf nu heel anders gedragen. Gelukkig is er de Noorse Else Nielsen die zich over haar ontfermt.
Als de oorlog gedaan is wordt ze door mensen van het Rode Kruis naar Denemarken gebracht en vandaaruit naar Zweden. Hier zal ze zich voor de rest van haar leven vestigen.


Conclusie;
Dit boek leest heel vlot. Het enige nadeel dat ik ondervond is dat alle flashbacks en herinneringen door elkaar lopen wat wil zeggen dat je met momenten goed moet opletten zodat het niet verwarrend wordt. Hier moet je wat aan wennen maar op den duur stoort het niet meer omdat je zo goed in het verhaal zit. Dus geen hoofdstukken die elkaar opvolgen in een oplopende tijdlijn.

Beoordeling;
Dit is een verhaal dat wordt verteld met drie periodes: eentje van voor de oorlog, tijdens de oorlog en na de oorlog. Het gaat over de jaren die ze in het concentratiekamp heeft gezeten en waarbij de nadruk wordt gelegd hoe het was daar te zitten als Joden en Zigeuners. Dit verhaal benadrukt ook dat de Duitsers een grotere hekel hadden aan Joden dan aan de Roma’s. Maar de Joden en mensen van een andere nationaliteit hadden een zeer grote hekel tegen het zigeunervolk. Ook word hier de zigeunernacht beschreven die plaats had in mei 1944 in Auschwitz.
Dit verhaal wordt dan ook vanuit het standpunt van een Roma bekeken. Iedereen denkt meteen aan de Joden in de periode van de Holocaust maar dit volk mag ook niet vergeten worden. Deze mensen hebben het ook hard te verduren gehad, misschien nog meer omdat de Joden ook op hen neerkeken en verachtten.
Haar hele leven is eigenlijk een grote leugen geweest. Altijd zo op haar hoede moeten zijn. Ze mag niets laten merken, al die gevoelens en angsten heeft ze nu nog op 85 jarige leeftijd. Het is eigenlijk diep triest hoe iemand zo door het leven moet gaan, zichzelf verloochenen omdat niemand mag weten dat ze eigenlijk een Roma is. Ze is dus zelf verantwoordelijk voor het leven dat ze heeft geleefd, een leven van leugens! Zigeuners werden gewoonweg niet getolereerd. Had ze verteld dat ze een Roma geweest was had ze nooit Zweden mogen binnenkomen.
Tientallen jaren is het haar ook gelukt om haar haat te begraven. Niet aan haar kleine broertje denken. Ze heeft constant andere gedachten moeten toepassen omdat de pijn gewoonweg te groot was om dit te delen. Dus leerde ze om haar gezicht in de plooi te houden en verder te leven met dit ondraaglijk verlies.
Alle personages worden ook goed beschreven en naarmate het verhaal vordert leer je ook al die mensen beter kennen en wat er van hen is geworden of overkomen.
De auteur weet waar ze over praat dankzij de goede research die ze gedaan heeft en de mensen die ze heeft ontmoet. Alle gruwelijkheden die zich in het kamp hebben afgespeeld zijn dan ook naar waarheid geschreven.
Dit is wederom een roman over de oorlog zou je denken, de zoveelste in het rijtje maar dit is een boek dat erom vraagt om gelezen te worden. Rassenhaat, maar dan spreken we hier over de Roma’s. Hoe Malika / Miriam door het leven moet gaan en nog als een oude dame dagelijks op haar hoede moet zijn dat ze de taal van de zigeuners niet uit haar mond laat komen, dat ze haar nachtmerries heeft en dat ze voortdurend in angst leeft en dat haar eigen familie niet weet wie ze eigenlijk is.
Ik geef dit boek 4 sterren.