Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Bon bini maar niet voor Tara!

Nancy De Brucker 09 december 2015
Samenvatting van het verhaal
Diego Martinez en Tara Linders werken al drie jaar samen op de redactie van dagblad “De Dageraad”. De krant moet het hoofd boven water zien te houden en op diverse divisies is reeds bezuinigd. Op pad gaan voor een verhaal is te duur en te tijdrovend. Ze zouden er liever op uit trekken om een goed verhaal te bemachtigen maar dat laat de redacteur Benno niet toe.

Ook al zijn ze collega’s, ze verschillen heel veel van elkaar. Tara is een echte sloddervos en een eigenzinnig type dat haar eigen gang gaat en zich door niemand iets laat vertellen. Diego daarentegen is het tegenovergestelde maar op de een of andere manier hebben ze toch respect voor elkaar.

In haar loopbaan bij de krant had ze al zeven verzoeken ingediend om een serie verhalen te doen in het buitenland maar ze werden alle geweigerd. Nu out of the blue vertelt haar chef Benno dat ze twee weken naar Aruba moet gaan om een reportage te maken over het Caraïbisch gebied. Benno heeft een deal kunnen sluiten met het verkeersbureau op Aruba dat de krant kan redden uit de rode cijfers. Tara moet daar een soort van advertentiecampagne doen en acht positieve verhalen schrijven.

Tara ziet dit niet goed zitten maar ze gaat er uiteindelijk mee akkoord omwille van Marieke. Zij is de enige vriendin die ze ooit had en nu al twee jaar op Aruba woont.

Marieke neemt Tara mee naar een bar en als ze naar het toilet gaat ziet ze daar een jong meisje dat over haar toeren is. Tara ziet de angst in de ogen van het meisje en vraagt haar wat er scheelt. Het meisje staat te trillen op haar benen. Voordat ze ervandoor gaat zegt ze:

“Ik … wil niet meer vast … ik ben bang, ik wil naar huis”

Tara kan het meisje niet uit haar hoofd krijgen en opeens beseft ze dat het meisje Vlaams sprak. Ze vraagt aan Marieke of ze het meisje kent maar dat is niet het geval. Ze kent geen Belgen op het eiland, tenslotte zit ze in de Hollandse kliek.

Tara trekt het binnenland in om een verhaal te kunnen schrijven maar ze kan het Vlaamse meisje niet los laten en gaat op onderzoek uit, met alle gevolgen van dien. Ze beseft dat ze dit niet alleen aan kan en vraagt Diego om hulp.

In Nederland zegt Benno dat hij zich zorgen maakt om Tara. Hij heeft immers nog niets vernomen van haar. Diego, bezorgd als hij is, stuurt een mail naar haar.
Kan ze het Vlaamse meisje vinden en ten koste van wat? En wat is er eigenlijk gaande met haar vriendin Marieke die ze niet meer herkent?

Conclusie
Het boek telt 87 hoofdstukken. Korte weliswaar maar zo leer je de personages beter kennen en hoe de verhaallijnen in elkaar lopen.

Het duurt een tijdje voordat de spanning wordt opgebouwd maar dan wil je ook verder lezen en te weten komen hoe alles nu eigenlijk in elkaar steekt. Nathalie heeft een vlotte schrijfstijl en in een razend tempo heb je het boek uit. Pas tot aan de allerlaatste pagina’s weet je hoe het verhaal in elkaar steekt.

Er zijn verschillende verhaallijnen en eentje ervan is een soort dagboekverhaal. Voor mij gaf dat eigenlijk geen meerwaarde aan het verhaal en het maakte me ook niet nieuwsgierig.

Tara is een ietwat eigenzinnige meid die al een volle rugzak met zich meedraagt. Ze heeft een ellendige jeugd achter de rug en heeft een muur om zich heen gebouwd om zich te behoeden voor pijn en tegenslagen. Ze woont met haar hond in een appartement, heeft een leuke baan en dat wil ze zo houden.
De band tussen haar en Diego is heel oppervlakkig maar Diego heeft zoiets als een zesde zintuig waar hij aanvoelt dat Tara hulp nodig heeft en nog geen klein beetje. Het is mooi om te lezen hoe hij de dingen opzij zet om er zeker van te zijn dat het met Tara in orde komt.

De relatie tussen Tara en Marieke wordt ook uit de doeken gedaan. Hoe ze samen opgroeiden en ze als het ware zusjes voor elkaar waren. Deze innige band krijgt een flinke knauw in het verhaal.

Ik moest voor enkele woorden de betekenis weten zoals “zwarte kistjes” wat zoveel betekent als een soort combat schoen maar in een moderne versie. Ik wist bij god niet waar Nathalie het over had en dat heb ik haar dan ook moeten vragen. Ook het woord ‘vruchtenslof met slagroom’ vond ik grappig.

Ik heb me echter aan één woord gestoord en dat was ‘madam’. Waarschijnlijk wilde Nathalie daarmee aangeven dat een Vlaamse dit woord gebruikt in plaats van ‘mevrouw’. Dit woord zoals het in het boek wordt gespeld heeft een heel andere betekenis dan ‘madame’! Deze aanspreektitel (madame) wordt bij ons niet meer gebruikt. Het is een ouderwets woord en komt ook als neerbuigend of sarcastisch over. Mijn grootouders heb ik het nog weten gebruiken maar nu komt het als chique of verwaand over en is bovendien een Frans woord dat alleen jaren geleden werd gebruikt.

“Bon bini op Aruba, one happy island” maar niet voor Tara !!

Ik geef dit boek 3,5 sterren

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Nancy De Brucker