Psychologisch verhaal vanuit 2 perspectieven

Beth is een alleenstaande moeder met haar dochter Carmel als het lichtpunt in haar leven. Na een traumatische gebeurtenis waarbij Carmel een tijdje vermist was in een doolhof, houdt Beth haar dochter nauwlettend in de gaten. Carmel ervaart dat als verstikkend en tijdens een uitje naar een verhalenfestival maakt ze van een moment van onoplettendheid misbruik om zich te verstoppen voor haar moeder. Helaas raakt ze haar moeder echt kwijt en een man vertelt haar dat haar moeder een ongeluk had en dat hij haar naar het ziekenhuis zal brengen. Naïef als een 8-jarige gelooft Carmel haar nooit geziene ‘grootvader’ en stapt ze bij hem in de auto.
Vanaf dat moment hoop je als lezer dat Beth en Carmel elkaar ooit nog zullen terugzien.

Het verhaal heeft 2 verhaallijnen. Aan de ene kant volgen we Beth in haar zoektocht en verdriet naar haar vermiste dochter en aan de andere kant volgen we het verhaal van Carmel.
De hoofdstukken van Beth beginnen met een tijdsaanduiding van hoelang het geleden is dat Carmel vermist werd. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met de belevenissen van Carmel. Zij is uiteindelijk meegenomen naar Amerika en reist samen met haar ‘grootvader’ en de Mexicaanse Dorothy en haar 2 dochters rond.
Carmel is ontvoerd omwille van haar genezende gaven. Haar ‘grootvader’ gelooft dat zij met handoplegging mensen kan genezen en gebruikt haar hiervoor om tijdens gebedsdiensten geld in te zamelen.

Voor mij waren de hoofdstukken van Beth veruit de beste van het boek. Haar verdriet, schuldgevoelens en verwerking spatten letterlijk van de pagina’s. Je hoopt met gans je hart dat ze haar dochter zal terugvinden.
De hoofdstukken van Carmel lagen me minder. Ik kan niet precies zeggen waarom. Lag het aan het religieuze aspect dat mij niet lag? Of misschien de manier waarop Carmel zich gewillig gedraagt zonder ooit veel vragen te stellen?
Beide verhalen zorgen wel voor een mooi evenwicht op het emotionele vlak. Misschien zou een boek alleen maar uit perspectief van Beth te beladen zijn.

De schrijfster Kate Hamer heeft zich met haar debuut zeker bewezen. Ze kan gevoelens van de pagina’s laten spatten zodat ze je bij de keel grijpen. Ook kan ze zich goed inleven in de gedachtegang van een jong meisje.
Het boek is geen thriller, maar een psychologisch verhaal waarbij iedereen hoopt op een goed einde. Hierdoor wil je het boek niet neerleggen vooraleer je het einde weet.