Vlot leesvoer over een huiveringwekkende en realistische mogelijke toekomst

Het boek begint heel sterk en laat ons een wereld zien waarin vrouwen maar 100 woorden per dag mogen gebruiken zonder straf. Daarnaast mogen ze niet meer werken en moeten ze hun tijd aan hun huishouden en familie besteden. Via de gedachten van het hoofdpersonage Jean zat ik als lezer helemaal in die verschrikkelijke wereld.
Het boek begint als een realistisch dystopisch verhaal. Voor mij is dit zeker geloofwaardig. Het begint met kleine stapjes die gaandeweg groter en groter worden. Totdat er iets groots gebeurt en dan blijkt dat alle mogelijke tegenacties al gecounterd zijn.

Ik kon goed meeleven met Jean. Ik vond haar sympathiek en begreep haar reacties. Na een belangrijke functie zit ze nu hele dagen thuis niets te doen. Ik kan me heel goed inbeelden dat veel vrouwen hun man beginnen te haten doordat deze opeens almachtig is en de vrouw bijna niets meer mag buiten haar 100 woorden. Ook haar worsteling met haar oudste zoon die volledig gebrainwasht wordt en haar angst voor haar dochter komt goed aan bod.
Dan gebeurt er iets waardoor Jean haar oude werk terug mag opnemen met toestemming van de machthebbers. Op dat moment komt er veel meer actie in het verhaal alsook nieuwe personages.

De vlotte schrijfstijl zorgde ervoor dat ik door het boek vloog. Maatschappijkritiek, macht en onderdrukking van een bevolkingsgroep zijn de belangrijkste thema’s. Dit boek heeft me wel doen nadenken over verschillende dingen. In eerste instantie of ik zou kunnen overleven in een dergelijke wereld. Ik denk van niet. Ten tweede over onze maatschappij. Over hoe belangrijk stemmen is en hoe je nooit mag denken dat je als individu geen invloed hebt op het grote geheel.

Het politieke aspect komt redelijk duidelijk aan bod, maar meer als een waarschuwing dat je niet passief mag blijven en dat ieders mening telt en belangrijk kan zijn. In het boek zit er ook een stukje wetenschappelijk onderzoek. Dit is echter helemaal niet uitgewerkt waardoor het verhaal toch wat aan kracht inboet. Er wordt eveneens een romantisch element ingevoerd, wat in mijn ogen helemaal overbodig is en zelfs het niveau van het boek naar beneden haalt.

Het boek wordt vaak vergeleken met The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood en The Power van Naomi Alderman. In mijn ogen kan het boek niet tippen aan de klassieker van Margaret Atwood, maar is het minder afstandelijk dan The Power.

Uiteindelijk zijn mijn verwachtingen helemaal waargemaakt. Dit boek is vlot leesvoer en blijft na het lezen nog in je gedachten rondspoken. Enkel het einde kon voor mij veel beter. Een te gemakkelijk einde, maar voor de rest een aanrader!