Tegenstellingen

Giorgio is een jonge officier, die zijn geschiedenis met de lezer deelt op onnavolgbare wijze. Hij vertelt over de twee liefdes die hem verscheuren. Clara (helder en levendig) is een gehuwde vrouw, die hem opvangt als hij verdriet heeft en lijdt en met wie hij een gepassioneerde relatie krijgt. Als hij teruggaat naar het leger, blijkt dat het nichtje van zijn meerdere, haar naam is Fosca (donker en ziek), verliefd op hem wordt. Ze lijdt aan hysterie, zo zegt men (nu zouden we zeggen dat ze epileptische aanvallen krijgt te doorstaan). Slechts haar liefde voor Giorgio houdt haar enigszins op de been. Giorgio geeft je via een echte ik-verteller een beeld van de situatie, doorspekt met zijn eigen meningen en besluiten, voor zover er van besluiten sprake is. Hij blijft genieten van het moment, maar ook aarzelen, twijfelen, tegen beter weten in accepteren. Tegenstellingen genoeg: de twee vrouwen zelf, stad tegenover platteland, vreugde tegenover verdriet, gezondheid tegenover ziekte, leven tegenover dood. Dat Tarchetti dit al in 1869 schreef, vlak voordat hij zelf (plotseling) stierf op 29-jarige leeftijd, het blijft een wonder.