Ontzettend sterk vervolg!

Vorstin in de Kou - deel 2 van De Onzichtbare Maalstroom van Jasper Polane - is een enorme opluchting na Lege Steden. Ik kan de vinger niet precies leggen op het onderdeel dat voor mij de doorslag gaf, maar ik vind dit boek zo ontzettend veel beter dan het eerste boek van De Onzichtbare Maalstroom!

Lege Steden was zeer aardig, een goed debuut voor Polane in de fantasy voor volwassenen en het zorgde ervoor dat ik nog dezelfde dag begon aan dit boek: Vorstin in de Kou. Maar vanaf de eerste bladzijde merkte ik verschil. De schrijfstijl van Polane lijkt meer ervaren. De zinnen zijn poëtischer en de personages zijn minder afgevlakt. Er komt diepgang in zowel het verhaal, als in de karakters en eindelijk worden een aantal van mijn prangende vragen uit het eerste deel van de serie beantwoord.

In het verhaal wordt het aantal personages uitgebreid. In Lege Steden maakten we kennis met Heike, Odette, Edison en een selecte groep achtergrondpersonages. Tante Sonya zorgde bij mij voor veel frustratie in het eerste gedeelte, maar blijft in dit deel gelukkig op de achtergrond. In ruil daarvoor ontmoeten we de familie van Heike, waar in het eerste boek amper over gesproken wordt. Door de interactie van Heike met haar familie leer je een andere kant van haar kennen en blijkt ze gelukkig meer karaktereigenschappen te bezitten dan simpelweg 'preuts', 'slim' en 'harde werker'. Af en toe een grapje blijkt nog iets te hoog gegrepen, maar langzaam aan komt er wel wat romantiek om te hoek kijken. Andrik blijkt een erg liefdevolle, naar mijn mening iets te sentimentele man, die graag het hart van Heike voor zich zou winnen. Heike blijft wat op de achtergrond en zit gigantisch in de knoop met haar gevoelens. De hartstocht in haar die ik even dacht te bespeuren bij de wensdroom van inspecteur Stralbock werd hier wederom niet getoond. Jammer, maar gelukkig maakt zusje Lise het goed namens haar.

Odette draait zo'n 180 graden in dit boek. Ondanks dat zij op bijna iedere bladzijde van het verhaal voorkomt, wordt helaas niet heel veel ingegaan op haar verleden en haar nieuwe werk als rechterhand van de priester-commissaris. Wel kom je gelukkig veel te weten over haar (inmiddels afgeschreven) droomstad en laat ze je een kijkje nemen in haar gevoelens. Ik verwachtte bij het begin van het boek dat Heike een leidende rol in het avontuur zou krijgen, maar Odette bleek een veel grotere sleutel tot succes.

Rune is de grote verrassing van het boek. Misschien dat hij de serie het kleine beetje humor gaf waar het zo om smachtte, of dat hij het verhaal gewoon iets luchtiger wist te maken door zijn moderne levensstijl, maar de zware druk die ik eerst voelde verdween door hem. Hij is een sterke persoonlijkheid, dapper, grappig en tot over zijn oren afschuwelijk verliefd. Een onbeantwoorde liefde - tikkeltje hopeloos - die hij zelf ook makkelijk even vergeet als hij de nimfen ziet, waar hij heel toevallig ook nog eens sjamaan van is. Edison doet net alsof ze niks van Rune's liefde moet hebben, maar voelt zich zowel opgejaagd door de knappe nimfen als door de ontspoorde Deira die Rune voor zichzelf claimt. De reden die ze daarvoor opgeeft - de trouw die ze gezworen heeft aan vriendlief aan het einde van boek 1 - is een vrij zwak excuus. Niet alleen doordat ze aan het einde van Lege Steden nog amper iets afwist van deze Mander, maar ook doordat ze in Vorstin in de Kou niet één keer toegeeft hem te missen of terugblikt op de date die ze met hem heeft gehad tussen de twee boeken in.

Jasper Polane lijkt in dit boek wederom een exacte afspiegeling te zijn van Werner Boren. Waar hij in het eerste boek zich liet meeslepen met oneindige berekeningen en gedetailleerde beschrijvingen van allerlei fantasierijke uitvindingen van de firma Alix, lijkt hij dit keer het duistere kwaad van de Vorstin de ondertoon te laten voeren. De drie werelden die we leerden kennen in het eerste boek, Alpha, Alix en Otrostaadt-Odette, worden in dit boek amper meer beleefd. Otrostaadt-Odette wordt bewoond door duistere wezens die voor het gemak maar uit de weg worden gegaan, Alix blijkt opeens niet meer zo bijzonder en Alpha is een plek waar ze alleen zijn voor de nodige adempauzes. In ruil daarvoor krijgen we Schemering, Otrostaadt-Saverin, die beiden ondergedompeld zijn in het kwaad van de Vorstin en haar heraut. Saverin is hierbij overigens een van de meest boeiende personages, maar hij weet voor zijn dood te weinig uit te wijden over zijn leven, waardoor je niet om zijn dood kunt rouwen. Dat de verhalen die hij zowel tegen Deira als tegen Heike houdt over zijn avonturen niet worden uitgewerkt en vrij makkelijk weer verworpen worden, vind ik persoonlijk weer bijdragen aan het gemis aan inlevingsvermogen in de personages.

De plotslinge introductie van tussenplaatsen, de werelden van de nimfen, maakte weer een hoop goed. Deze plekken, niet zo beladen van al het kwaad, leren je een hoop over de aanwezigheid van tussenpersonen, hun krachten, de werking van de onzichtbare maalstroom. Daarnaast geeft het verhaal je hier eindelijk wat meer liefde en spanning, door de onberekenbare Calanthra die Rune weet te verleiden. En daarmee komen we weer uit bij de spil die dit verhaal op gang weet te houden: Rune. Zomaar zonder introductie is hij tot leven geroepen en in dit boek geplant en heeft hij de serie opgetild tot een nieuw niveau. Gelukkig eindigt het boek met Rune, die zich tot in de troonzaal van de Vorstin weet te manoeuvreren. Hierdoor weet ik in ieder geval zeker dat hij in deel 3 niet opeens weer verdwenen kan zijn en kijk ik vol verwachting uit naar dat deel!