Death and the maiden

Laat ik beginnen met een opmerking over het uiterlijk van het boek. Klassiek donkerbruin met een fascinerende tekening van Takato Yamamoto, Death and the maiden. Na lezen van De vreemdeling kan ik zeggen dat de kaft goed is gekozen. Het past bij het verhaal. De achterflap verraadt al in grote lijnen waar het verhaal over gaat en dat is jammer. Als ik eerlijk ben mag de tekst op een achterflap korter en bondiger. 

De vreemdeling is een mooi verhaal over Bram de Landsheer, een boekhandelaar in ruste. Eindelijk heeft hij de tijd om weer te lezen. Op pagina 23/24 staat dat prachtig geschreven: ‘Hij was tot zijn schaamte en spijt zowat het grootste deel van zijn carrière nog slechts een flaptekstlezer geweest’. Lea, zijn echtgenote, zou graag willen reizen. Maar Bram laat zich door niets of iemand van zijn lezen afhouden.

De vreemdeling is ook het verhaal over het accepteren dat je ouder wordt. Bram vertelt dat openhartig aan Wim (blz. 83): ‘De korter wordende dagen. De stramheid van lijf en leden. En dan vooral het wakker worden..’ Bram is naast het lezen gefocust op zijn laatste wens: het krijgen van een dochter, in zijn geval een kleindochter. Zijn wens wordt sterker na zijn ontmoeting met Tess.
 
Het verhaal eindigt tragisch. Maar daar weid ik niet te veel over uit om spoilers te voorkomen. De schrijfstijl van Walter van den Broeck vind ik prettig. Nauwelijks lastige zinswendingen, mooie zinnen. Het verhaal is goed genoeg om door te lezen en nadat ik de laatste bladzijde omsloeg, gaf het mij toch nog stof tot nadenken. Want ik vroeg me af: had de tragedie  voorkomen kunnen worden? Was de vurige wens van Bram éen van de oorzaken van hoe alles is gelopen?