Geforceerd

In Eerste leven creëert Gena Showalter een interessante wereld waarin het leven van de personages volledig wordt beheerst tussen de keuze waar ze ná hun dood naartoe willen. Er zijn twee rijken waartussen de bewoners kunnen kiezen, hoewel het na het lezen van het verhaal nog steeds niet makkelijk is om eigenschappen aan de koninkrijken toe te schrijven. Wat dat betreft schiet Showalter er een beetje in tekort om de wereld duidelijk aan de lezer over te brengen, wat jammer is, omdat concept juist zo leuk is.

In het boek staat de keuze van Tenley Lockwood centraal. Ze is door haar ouders naar een psychiatrische inrichting gestuurd omdat ze weigert een contract bij het koninkrijk Myriad te tekenen. Het feit dat Tenley de keuze blijft uitstellen, zelfs op de meest levensbedreigende momenten, is niet erg geloofwaardig. Meermaals dringt de vraag zich op waarom ze in vredesnaam niet gewoon ergens tekent, maar steeds over dezelfde zaken blijft doormijmeren. Het plot voelde daarom wat geforceerd aan, alsof de auteur wilde dat Tenley pas op het allerlaatste moment een keuze maakte, zonder dat dit eigenlijk heel goed bij de situatie paste.
Wat tevens een beetje geforceerd voelde, waren de sociale ontwikkelingen. Vijanden worden vrienden en vrienden vijanden, maar soms kwam dat totaal willekeurig over. Hetzelfde gold voor de dialogen, deze liepen vaak stroef en kwamen niet erg natuurlijk over. Af en toe kreeg ik de indruk dat de auteur de verhaallijn te strak wilde aanhouden en personages daardoor in een bepaald keurslijf werden gedwongen. Karakters reageerden soms te wisselvallig. Zo werd Archer helemaal in het begin als een sarcastisch personage neergezet, waardoor hij direct een dikke streep bij me voorhad, maar eigenlijk uitte dit zich helemaal niet in het verhaal zelf.

De schrijfstijl was oké, maar niet erg meeslepend of beeldend en af en toe een beetje te spreektaal-achtig. Dat had twee kanten: enerzijds deed het boek daardoor soms wat onvolwassen aan, maar aan de andere kant had je soms wel echt het idee dat je naar Tens stem luisterde. Het zorgde er dus voor dat je beter met het personage meeleefde, maar omdat Ten best een intens personage is, was dat soms best vermoeiend.
​
Een hoop kritiek, dus. Was Eerste leven dan echt een aanfluiting? Nee, dat zeker niet. Het concept is origineel en hoewel het mager uitgewerkt is, is dit het eerste deel van een serie. Dikke kans dat het in de vervolgdelen meer body krijgt. Daarnaast is er wel een goede spanningsboog: er gebeurt voldoende en het slot is spannend. Er is een mooie aanloop naar het volgende deel en ondanks dat het verhaal geforceerd aanvoelde, ben ik daar toch nieuwsgierig naar.