Prettig geschreven, maar stijgt niet boven ander genreverhalen uit

Kartaalmon, het afsluitende deel van het tweeluik De Krakenvorst pakt direct de draad uit het voorgaande boek op. Op subtiele wijze worden de hoofdlijnen uit het vorige deel samengevat, zodat het niet lang duurt voordat de lezer zich weer herinnert hoe alles in elkaar steekt.
De hoofdstukken hebben een prettige lengte en worden steeds uit verschillende perspectieven opgebouwd. Deze zijn hetzelfde als in het voorgaande boek en door de snelle afwisseling blijft er vaart in het verhaal. Dit maakte het lezen niet ingewikkeld, de drie verhaallijnen volgen ieder een eigen pad terwijl ze wel allemaal te maken hebben met de strijd die plaatsvindt.
In Kartaalmon leren we de drie hoofdkarakters nog beter kennen. Ze maken allemaal een belangrijke ontwikkeling door en we maken kennis met hun zwaktes en sterktes. Hoewel zij best wat diepgang hebben, blijven de bijpersonages wat vlak en dat zorgt ervoor dat de lezer zich hun lot niet zo aantrekt.
De schrijfstijl van Klein Haneveld is prettig. Zinnen zijn niet onnodig gecompliceerd, waardoor het lekker wegleest. Een van de vaardigheden die er echt uitspringt, is neerzetten van de juiste sfeer in een paar regels. De omgeving wordt beknopt beschreven en is suggestief genoeg om de lezer de rest te laten invullen. Daardoor heeft de schrijfstijl toch iets filmisch en kun je je echt in Kartaalmon waren.
Het thema ‘religie’ is iets wat duidelijk naar voren komt en waarmee het boek zich onderscheidt van veel andere fantasyboeken. Toch ontbreekt het een beetje aan originaliteit en voelt het soms als het zoveelste fantasy-in-een-middeleeuwse-setting-boek. Hoewel de gevechten prima zijn beschreven, miste ik toch net iets extra’s, een plottwist of een verrassende wending. Het blijft nu allemaal netjes binnen de lijntjes, het mocht van mij wel iets gedurfder. Nu ben ik bang dat ik over een paar weken al niet meer weet waar dit boek precies over ging, omdat het zoveel overeenkomsten vertoont met al die andere fantasyboeken.

Conclusie: Kartaalmon is een prettig geschreven vervolg op Keruga, met voldoende diepgaande hoofdpersonages en fraai beschreven gevechten. Wel heeft het verhaal een voorspelbaar verloop en stijgt het niet echt boven andere genreverhalen uit.