Verrassende wendingen en interessante ontmoetingen

Ruim een halfjaar na het verschijnen van Ithana, het eerste deel van de serie Het patroon kwam het tweede deel uit: Kimoh’ra. Het eerste deel maakte veel emoties los: het laat de lezer op het puntje van zijn stoel zitten, roept tranen op en maakt de lezer aan het lachen. Weet Arentsen dit lijn door te zetten naar het tweede boek?
Kimoh’ra wordt deels verteld vanuit Ithana en deels vanuit een nieuw personage: Kimoh’ra. Een veel vriendelijker, onzekerder personage. Doordat deze twee personages zo verschillend zijn, zit er een prettige variatie in de verteltoon. Net als in het voorgaande deel gebeurt er een hoop en komen de personages van de ene in de andere dramatische gebeurtenis terecht. Voor liefhebbers van vlotte verhalen is dat geen obstakel, voor anderen kan het lastig zijn om tussen de verschillende belevenissen te schakelen.
Arentsen heeft een vlotte schrijfstijl die je het verhaal insleurt. Met directe bewoordingen omschrijft ze de wereld die ze gecreëerd heeft, zonder in lange beschrijvingen te verzanden. Vanaf het begin is het duidelijke welke richting het verhaal opgaat, welk kwaad bestreden moet worden, maar hoe dat moet gebeuren blijft lang in het ongewis en zorgt voor verrassende wendingen en interessante ontmoetingen.
Waar de auteur als geen ander in slaagt, is het creëren van mysterieuze personages. Vooral de mannelijke personages hebben een donker randje, iets waar ik zelf een zwak voor heb en wat voor mij het leesgenot vergrootte. Je leeft met de personages mee, constant gissend of hun tegenspelers wel te vertrouwen zijn.
Was Kimoh’ra net zo goed als haar voorganger? Ook nu heb ik gelachen, op het puntje van mijn stoel gezeten en ontstond er af en toe een brok in mijn keel. Een geslaagd vervolg, dat veel belooft voor de volgende delen!