Heerlijk thuiskomen op de Drakenburcht

"Fenna probeert haar leven weer op te pakken en dat gaat met vallen en opstaan. Ze moet wennen aan de nieuwe staat van haar lichaam. Net nu ze denkt dat ze het geluk weer heeft gevonden, dreigt haar alles door de vingers te glippen. Ze raakt haar zicht kwijt en Arlans liefde, die ze het meest koestert. Ze heeft zichzelf niet meer onder controle, haar krachten slaan op hol. En dan knalt alles uit elkaar.

Gille is de enige overlevende van de Kring. Vastbesloten zijn Meesters gedachtengoed uit te dragen en nieuw leven in te blazen, stuit hij op zijn Meesters dagboek. Bijgesloten zijn drie amuletten. Na bestudering blijkt dit een duistere erfenis te zijn waarin grote krachten verborgen liggen. Gille zint op wraak. Op Fenna, op de Drakenburcht…"

Bij een verhaal dat niet op zichzelf staat, is het altijd een uitdaging om niet te veel van het voorgaande deel te herhalen, maar ook zeker niet te weinig. Van Dijk heeft een goede balans gevonden. Het was niet nodig om het voorgaande deel erbij te pakken en evenmin had ik het gevoel dat dingen uitentreuren herhaald werden.

Al snel heb je het gevoel weer thuis te komen op de Drakenburcht en is het heerlijk om weer over de oude personages te lezen. Door alles wat Fenna heeft meegemaakt voert ze een strijd met zichzelf en probeert ze alles weer op een rijtje te krijgen. Tegelijkertijd komen er ook andere personages aan het woord. Ik vond dat een verademing, want hoewel ik begrijp waarom Fenna zich zo neerslachtig voelt en iedereen van zich af duwt, is het soms ook een beetje vermoeiend om te lezen.

De verhaallijn van Gille vond ik interessant, erg origineel. Het is knap dat Van Dijk sympathie weet op te wekken voor een personage dat al zo veel ellende heeft aangericht, en niet van plan is om daarmee te stoppen. Gilles standvastigheid en verlangen om zijn Meester op te volgen zijn fascinerend, maar tegelijkertijd riep het ook vragen op. De jongen wil ‘het gedachtegoed’ van zijn meester in stand houden. Wat dit precies inhoudt en waarom Gille zich hierachter schaart, blijft door het gehele boek heen een beetje een raadsel.
In de eerste instantie leek het alsof de Kring vanuit een religieus oogpunt handelde, maar dit aspect kwam niet erg naar voren in de stukken over Gille. Het is zeker niet zo dat de beweegredenen van de jongen onduidelijk zijn, want hij is alles kwijtgeraakt en wil wraak nemen. Toch was het denk ik een mooie toevoeging geweest als Gilles religie iets meer werd uitgediept.

Ondanks de aangename schrijfstijl van Van Dijk en de vlotte opeenvolging van gebeurtenissen was het niet zo dat ik het boek moeilijk kon wegleggen. Een echte pageturner zou ik het daarom niet noemen. Er zat voor mijn gevoel iets te weinig spanning in, tót het verhaal op zijn einde liep. Door een wending die ik niet had zien aankomen sleurde het verhaal me mee en heb ik de laatste hoofdstukken in een ruk uitgelezen. Hierdoor verdient dit verhaal toch zeker een kleine vier sterren.​