Over een boeiend en dodelijk virus

Dit is een boek dat opnieuw werkgerelateerd naar me toe komt gewaaid. Na Peter Piot (Geen tijd te verliezen) is het de beurt aan zijn vroegere collega Guido van der Groen om zijn memoires neer te schrijven die de ebolacrisis in 2014 als gelegenheid te baat neemt om zijn verhaal te vertellen over hoe hij samen met andere internationale onderzoekers dit virus ontdekt tijdens een uitbraak van dit virus in 1976 in Congo, toenmalig Zaïre. Hij doet dit met behulp van biografe Christine Caals en vriend-wetenschapsjournalist Marc Geenen. Als je Prof. Em. Guido van der Groen ook kon bezig zien op zijn boekpresentatie, kan je als jonge medewerker gerust denken 'daar had ik wel voor willen werken'. Voorgesteld worden als professioneel cartoonist en zelf zorgen voor de bijhorende foto-en videoreportages op de bijhorende website www.inhetspoorvanebola.be om daarnaast baanbrekend onderzoek te verrichten op internationaal niveau, dan moet je wel een boeiend leven hebben gehad om te kunnen navertellen! Guido van der Groen doet dat dan ook met verve. Je hoeft geen schrik te hebben voor een saai, wetenschappelijk relaas. Zijn coauteurs hebben er mee voor gezorgd dat het boek leest als een trein, en helemaal geen boemel. Uiteraard komen er medische afkortingen en termen in voor. Hiervoor is dan ook een handige opzoeklijst achteraan toegevoegd. De boodschap is duidelijk en komt met een oranje knipperlicht: virussen kunnen boeien, maar ook doden. Meer onderzoek en geld blijft nodig om virussen te bestrijden en goed functionerende basisgezondheidssystemen op te zetten.