Lezersrecensie
Over een vos en een gekwetst vogeltje
Jij zegt het, is het eerste boek dat ik van Connie Palmen lees. En ook de protagonisten Sylvia Plath en diegene door wiens ogen dit verhaal verteld wordt, Ted Hughes, Sylvia's man en weduwnaar, zijn buiten de namen vrij onbekend voor mij. Op deze manier sloeg ik drie vliegen in één klap en leerde ik ze allemaal wat beter kennen.
Connie Palmen laat Ted Hughes zijn kant van de romance tussen hem en Plath tonen aan de lezer. Natuurlijk is het verhaal fictief, maar toch samengeraapt uit een heel aantal bronnen, oa de Birthday letters, die Hughes aan zijn geliefde richt op het einde van zijn leven om zo af te rekenen met hun relatie en alle roddelaars van wie hij het te ontgelden kreeg.
Sylvia Plath moet minstens een getroebleerde dichteres geweest zijn die heel wat demonen te bevechten kreeg tijdens haar korte leven. Met wat ik uit dit perspectief opmaak, verwacht ik me niet echt aan optimistische gedichten van haar kant. Sowieso lijkt het me al moeilijk om een relatie van 2 zulke getalenteerde artiesten te handhaven, maar de hartstocht is aan beide kanten zeker even groot.
Minstens toch als je Connie moet geloven. De heftigheid van de relatie van deze twee maar ook die met hun familie en vrienden spat van alle bladzijden af. En tegelijk is het ook een zeer intiem portret. Hughes hakt op het einde van zijn leven genadeloos in op iedereen die het koppel van ver of dichter bij kende, en Sylvia op een piëdestal zet, en hem een verrader en moordenaar noemde. Pas toen hij op sterven lag, wilde hij dit beeld bijstellen. Hij wilde aantonen dat niemand hun relatie goed begreep en wist wat de een voor de ander betekende. Hun passie voor elkaar was vanaf het begin alles overweldigend. Maar Sylvia Plath leed aan depressies en suïcidale neigingen en had zoveel hulp nodig van Hughes dat hij zelf begon te verstikken in alle huilbuien, nachtmerries, jaloezie, ruzies, enz... , en naar adem moest kunnen happen.
Artiesten mogen dan altijd een beetje gekte nodig hebben, zulke demonen wens je niemand toe. Een aangrijpend verhaal!
Connie Palmen laat Ted Hughes zijn kant van de romance tussen hem en Plath tonen aan de lezer. Natuurlijk is het verhaal fictief, maar toch samengeraapt uit een heel aantal bronnen, oa de Birthday letters, die Hughes aan zijn geliefde richt op het einde van zijn leven om zo af te rekenen met hun relatie en alle roddelaars van wie hij het te ontgelden kreeg.
Sylvia Plath moet minstens een getroebleerde dichteres geweest zijn die heel wat demonen te bevechten kreeg tijdens haar korte leven. Met wat ik uit dit perspectief opmaak, verwacht ik me niet echt aan optimistische gedichten van haar kant. Sowieso lijkt het me al moeilijk om een relatie van 2 zulke getalenteerde artiesten te handhaven, maar de hartstocht is aan beide kanten zeker even groot.
Minstens toch als je Connie moet geloven. De heftigheid van de relatie van deze twee maar ook die met hun familie en vrienden spat van alle bladzijden af. En tegelijk is het ook een zeer intiem portret. Hughes hakt op het einde van zijn leven genadeloos in op iedereen die het koppel van ver of dichter bij kende, en Sylvia op een piëdestal zet, en hem een verrader en moordenaar noemde. Pas toen hij op sterven lag, wilde hij dit beeld bijstellen. Hij wilde aantonen dat niemand hun relatie goed begreep en wist wat de een voor de ander betekende. Hun passie voor elkaar was vanaf het begin alles overweldigend. Maar Sylvia Plath leed aan depressies en suïcidale neigingen en had zoveel hulp nodig van Hughes dat hij zelf begon te verstikken in alle huilbuien, nachtmerries, jaloezie, ruzies, enz... , en naar adem moest kunnen happen.
Artiesten mogen dan altijd een beetje gekte nodig hebben, zulke demonen wens je niemand toe. Een aangrijpend verhaal!
2
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Nathalie B1
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
